تغییر کاربری خانه های تاریخی، رویکردی نو در احیای پایدار شهر

یکی از مهمترین ویژگیهای شهر پایدار، نحوه برخورد با بناهای تاریخی آن می باشد. خانه های تاریخی، همچون نگینهای ارزشمندی هستند که هویت پایداربافت شهر را شکل دا ده اند. ازآنجا که کاربری منحصراً مسکونی، مانع از ارتباط موثر بنای تاریخی و مخاطبان عمومی بنا می گردد، یکی از معیارهای مهم در احیای پایدار خانه های تاریخی، نوع کاربری جدیدی است که در جریان روند احیای بنای تاریخی، به آنها تخصیص داده می شود. این پژوهش به میزان تاثیر نوع کاربریپیشنهادی بر کیفیت پاسخگویی بنا به روند بهسازی و احیای آن می پردازد. در روش تحقیق، ابتدا سه نوع کاربری مختلف شامل اداری دفترکار، آموزشی و اقامتی -مدنظر قرار گرفته است و خانه های شاخص از هر نوع گزینش شده اند. سپس با بررسی عملکرد کنونی این خانه های تاریخی و ارزیابی نحوه پاسخگویی به کاربریجدید آنها، نقاط قوت و ضعف تغییر کاربری آنها مورد بررسی قرار گرفته است. کیفیت پاسخگویی خانه های تاریخی به کاربریهای جدید از سه دیدگاه کالبدی، معنایی و انعطاف پذیری مورد بررسی کیفی قرار گرفته است. در این روش، معیار های مورد بررسی از سه دیدگاه فوق، به کمک نظرسنجی از مخاطبان بناها و نیز تحلیل کیفی نگارنده امتیاز دهی شدند و پس از ترسیم نمودارهای آماری، کاربری های مورد بررسی از هر یک از سه دیدگاه فوق، رتبه بندی شده اند. نتایج این تحقیق می تواند نقش موثری در شیوه گز ینش کاربریهای جدید خانه های تاریخی شهر اصفهان داشته باشد، به گونه ای که این گزینش در راستای پایداری شهر گام بردارد

کلیدواژه ها:

خانه تاریخی ، احیای پایدار ، تغییرکاربری