ارزش بخشی بافت تاریخی شیراز توسط اصلاح ساختارهای معماری - اجتماعی

در حال حاضر ارزش بخشی بافت تاریخی شیراز، یکی از دغدغه های اصلی مدیریت شهری در شیراز محسوب می شود. امروزه رویکردهای نوینی با اهمیت به بعد اجتماعی زندگی شهری، توانسته اند توسعه و پیشرفت قابل توجهی را در زندگی شهری شهروندان و ساکنین ایجاد نمایند. این پژوهش به دنبال تبیین رابطه الگوهای مداخله در بافت تاریخی و شاخص های اصلاح ساختارهای معماری- اجتماعی با ارزشبخشی بافت های تاریخی است. عمده ترین سوال پژوهش این است که چگونه می توان با دیدگاه های خرد در بافت های تاریخی و توجه به شاخص های اجتماعی، در بافت تاریخی مداخله نمود. اصلی ترین هدف این پژوهش کارآمد سازی استراتژی های مداخله در بافت تاریخی و اصلاح ساختار های اجتماعی و تلاش درجهت ارتقاء شرایط سکونت در بافت فرسوده با تاکید بر ظرفیت های تاریخی روش مورد استفاده در این پژوهش در مرحله شناخت، روش توصیفی و در مرحله ارائه راهکارها، روش تحلیلی و شبیه سازی و مدل سازی است. به منظور دستیابی به اهداف، از الگوی جلوگیری از وقع جرم بر اساس طراحی محیطی (CPTED) استفاده شده است. همچنین جدول بررسی امکانات و محدودیت ها (SWOT) زمینه را برای ارائه راهکارهای تسهیل سازی در حوزه طراحی شهری از طریق احداث بناهای خدماتی و فرهنگی فراهم نموده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد، تداعی معانی نمادین فرهنگی و مذهبی و جذب طرح های شهری برای بهسازی و نوسازی محله و رفع نیاز های بافت شهری فرسوده می تواند موجب ارزش بخشی و احیای بافت ها تاریخی شود

کلیدواژه ها:

معماری ، هویت ، احیای بافت تاریخی ، مدیریت شهری ، ساختارهای اجتماعی