واکاوی مفهوم محله درایران و جهان و بازتعریف آن درشهرهای جدید ایران باتاکیدبرابعادومعیارهای برنامه ریزی نمونه موردی:شهربهارستان

رجوع به اسناد و مدارک علمی – پژوهشی موجود در خصوص پدیده ارزیابی و بازنگری طراحی و توسعه محلات شهرهای جدید، روشن می سازد که عمده توجهات اندیشمندان و منتقدین به جنبه های اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، به ویژه ابعاد کمی این جنبه ها معطوف می گردد. این یافته بر این امر اذعان دارد که رویکرد برنامه ریزانه و پرداخت به کمیت محلات شهر جدید مورد توجه غالب این افراد می باشد. از این رو فقدان ارزیابی های طراحانه و پرداخت به جنبه های کیفیت محیطی با محوریت مؤلفه های بصری – ادراکی – هنری و توجه به مفهوم مکان در بازنگری های محله های شهرهای جدید، به روشنی مشهود است. در آراء و نظرات کسانی هم که به این مقوله، هر چند به صورتی جزئی نگر و ناقص، پرداخته اند، نوعی تناقض، ابهام و سردرگمی در ذکر مفاهیم و کاربرد واژگان تخصصی طراحی شهری، به چشم می خورد. از این رو مروری بر برخی از این توضیحات در جهت بازبینی اسناد و نوشته ها به عنوان گام نخست مفید به نظر می رسد. وضعیت محلات شهرهای جدید کنونی به لحاظ جنبه های کیفی و کمی توسعه به گونه ای است که اغلب مورد عتاب متفکرین و اهل فن است. اغلب توصیفات مطرح شده در مورد شرایط موجود توسط حرفه مندان، حول محورها و انگاره هایی تقریبا مشابه از قبیل فقدان هویت، فقدان حس تعلق خاطر، بی مکانی و مانند آن می باشد. اطلاعات مورد نظر در این تحقیق به صورت اسنادی و کتابخانه ای، مصاحبه و مطالعه های میدانی فراهم شده است. مقاله حاضر باهدف تعریفی مجدد از مفهوم محله در شهر جدید بهارستان از طریق مروری بر متون نظری و پژوهش های انجام شده در زمینه مفاهیم محله در ایران و جهان به خصوص محلات شهر اصفهان به خاطر نزدیکی، سعی دارد به این محلات هویت و حس تعلق خاطر ببخشد

کلیدواژه ها:

محله ، محله سنتی ، شهرجدید ، شهرسنتی ، کیفیت