بررسی تعامل معماری و بستر فرهنگی با رویکرد منطقه گرایی انتقادی

درادبیات معماری معاصر،رویکردهای مختلفی در برگیرنده ی چالش رابطه ی فرهنگ ومعماری اند.رویکردهایی که عمدتا در حوزه ی عام بحث اجتماع قرار دارندوزیرمجموعه ی ایده های اولیه زمینه وارتباط هستند.برخی از این رویکردها عبارتند از:زمینه گرایی،سنت گرایی وسنت گرایی جدید،بومی گرایی وبومی گرایی جدید،تصویر گرایی،انسان گرایی و...از میان این رویکردها، منطقه گرایی باتعریف به عاریه گرفتن شکل های سنتی جهت تامین اهداف کارکردی بسترمناسبی راجهت طرح بحث تعامل معماری وبستر فرهنگی به ویژه با نگرش به معماری مدرن فراهم آمده است.منطقه گرایی ،یکی از رویکردهایمعماری است که در تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرار داشته وبر لزوم توجه به ویژگی های فرهنگی،جغرافیایی و اقلیمی یک منطقه خاص تاکید می کند.درمنطقه گرایی معمار تلاش می کند تا خود را با ویژگیهایی که لزوما برگرفته از محیط مستقیم پروژه نیست ولی تابعی از ویژگی های منطقه ای یا ملی استخراج شده ای آن است،منطبق کند . در این پژوهش بر اساس ده اصل یکی از نظریه پردازان برجسته درزمینه منطقه گرایی یعنی کنت فرامپتون ،با عنوان منطقه گرایی انتقادی سعی در شناخت معماری منطقه می باشد.از دیدگاه تئوری انتقادی، باید به فرهنگ محلی نه به عنوان موجودیتیتغییرناپذیر،بلکه به عنوان روندی نگریست که امروزه بوده و مستعد پرورش است.توجه به تکنولوژی بومی در کنار استفاده از تکنولوژی های جدید ،توجه به باورها واسطوره ها در جهت شناخت و تعاملپایداربا فرهنگ منطقه ،تجربه حضور در مکان، استفاده از حواس پنج گانه،اطلاعات و تجربه،توجه به اقلیم و نگرشهای پست مدرن و شعارهای آ زادی خواهانه معماری مدرن بخشی از اصول اشاره شده توسط می باشدکه بر اساس آن می توان بخشی ازمولفه های واقعی معماری منطقه را شناسایی کرد. این مقاله که به روش کیفی - تحلیلی درپی پاسخ گویی به این سوال می باشد که چگونه می توان براساس معماری منطقه گراانتقادی به تعاملی بین معماری منطقه و بستر فرهنگی منطقه دست یافت؟در نتیجه این پژوهش به ارائه راهکارهایی در باره می پردازد..

کلیدواژه ها:

بستر فرهنگی ، منطقه گرایی انتقادی ، زمینه گرایی ، پایداری