اجتماع پذیری محلات شهری نمونه مورد مطالعه محله جلفای اصفهان

در نیمه دوم قرن بیستم تشدید رشد شهر نشینی و فقدان برنامه ساماندهی مناسب باعث تنزل کیفیت محله ها و بافت های مسکونی شد که پیامدهایی چون عدم شناخت و تعامل اجتماعی ساکنان با هم ،انزوا طلبی افراد ، افزایش جرایم و ... را در بدنه بافت بههمراه داشت. با آشکار شدن این عوارض ،دیدگاه های متعددی در راستای ارتقای کیفیت محله و بازگرداندن هویت به آن در دهه های اخیر ارایه شده است که از آن میان می توان سه رویکرد معماری) زیست پذیر ، معماری اجتماع پذیر و معماری زمینه گرا ( را نام برد که در مجموع هدف آن ها شناسایی معیارهای مطلوب زیست درمحله و ارایه راهکارهایی برای تقویت و ارتقا کیفیت محله برایساکنان آن در زمان حال و آینده می باشد . در همین راستا تحقیق حاضر با روش کیفی و مطالعات میدانی و کتابخانه ای تدوین گردیده تا نشان دهد تعامل اجتماعی در محله مسکونی بر اساس چهویژگی هایی تبیین می گردد. لذا بر این اساس محله جلفای اصفهان مورد تحلیل و کاوش قرار گرفت . نتایج تحقیق نشان از آن دارد که این محله علی رغم مشکلات و کمبودها در برخی مولفه ها، بستر نسبتا مناسبی برای تحقق هدف بحث ) تعاملات اجتماعی ساکنان ( می باشد

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، زیست پذیری ، زمینه گرا ، تعامل اجتماعی ، محله جلفا