واکاوی نقش مؤثر قومیت گرایی بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران

قومیت احساس تعلق به یک گروه قومی خاص، نسبت به ریشه ها و سنت های تاریخی مشترک است. در واقع ترکیب پیچیده ای از مجموعه ویژگی های فرهنگی، نژادی و تاریخی است و هنگامی که خود آگاهی نیز وارد این تعریف شود به قوم گرایی می رسد. هدف اصلی این نوشتار، بررسی عوامل بالقوه چالش های قوم گرایی برامنیت ملی است. منظور از قوم گرایی در اینجا سیاسی شدن علائق زبانی، مذهبی و سایر مظاهر کهن و تبدیل شدن آن به عناصر اصلی بسیج سیاسی در فرآیند سیاسی جامعه است. امنیت ملی نیز در این نوشتار به شاخص هایی نظیر بی ثباتی سیاسی،اجتماعی و خلل آوردن بر وحدت ملی مربوط می شود و به مفهوم سیاسی صرف نیست بلکه ابعاد اجتماعی آن را نیز دربر می گیرد. نا امنی های اجتماعی و سیاسی داخلی می تواند از عرصه های خارجی نیز نشأت گرفته، با تهدیدات بیرونی نسبت به امنیت ملی کشور نیز ارتباط پیدا کند. لذا امنیت ملی تنها به امنیت حاکمان یا گروه های اکثریت قومی در جامعه مربوط نمی شود، بلکه تمام عناصر گوناگون، چون زبان، مذهب، نژاد و منافع ملی را در بر می گیرد. بدین ترتیب امنیت ملی به سود همه قشرها و شهروندان موجود در درون مرزهای جامعه ملی بوده، هر گونه چالش یا تهدید نسبت به آن، تأثیر منفی خود را بر همه قشرها و گروه های اجتماعی به جای خواهد گذارد.

کلیدواژه ها:

قومیت ، امنیت ملی ، اقوام ایرانی ، اتحاد ملی