معرفی روش «احتمال پذیرش » در ارزیابی عملکرد و تقویت شبکه ایستگاه های باران سنجی در حوضه های آبریز

بارندگی محرک اصلی چرخه ی هیدرولوژی در حوضه های آبریز می باشد مسئله ای که هیدرولوژیسیت ها همواره با آن مواجه بوده اند، حداقل تراکم و نحوه پراکنش ایستگاه های باران سنجی در حوضیه ها می باشد.بنابراین وجود یک روش جامع برای ارزیابی عملکرد و تقویت شبکه ی باران سنج های موجود بسیار اهمیت دارد هدف از این مقاله ارائه یک روش احتمالاتی بر مبنای مفاهیم زمین آمار، جهت ارزیابی و تقویت شبکه ایستگاه های باران سنجی به همراه مثالی از کاربرد این روش در ارزیابی شبکه ی باران سنجی موجود در حوضه گرگان رود می باشد مزایای روش مذکور نسبت به سایر روشهای موجود (مانند کاهش واریانس، انتروپی و...) شامل: 1) در نظر گرفتن بارندگی نقطه ای (به جای در نظر گرفتن میانگین) در بررسی دقت تخمین توزیع مکانی بارش 2) انعطاف پذیری بالا، به طوری که پارامترهای رابطه احتمال پذیرش نسبت به مقیاس زمانی بارش (ساعتی یا سالانه) و میزان خطا در وسایل اندازه گیری بارندگی قابل تعیین می باشند 3) به کمیت درآوردن میزان مشارکت هر ایستگاه باران سنج در دقت تخمین توزیع مکانی بارندگی( بارندگی ناحیه ای) و 4) با کاربرد الگوریتم ارائه شده در این روش، شبکه ی بهینه بدست آمده نه تنها برای کل حوضه بهینه است بلکه برای سایر مناطق حوضه از جمله زیرحوضه ها نیز بهینه خواهد بود.

کلیدواژه ها:

توزیع مکانی بارندگی ، احتمال پذیرش ، دقت پذیرش