نقش تعاملات اجتماعی در توسعه پایدار مراکز شهری (نمونه مورد بررسی: میدان های شیراز)

با توسعه شهرها و مطرح شدن رویکرد توسعه پایدار، توجه و رعایت اصول پایداری و پیگیری اهداف آن، هرچه بیشتر در برنامه ریزی توسعه شهرها مورد توجه قرار گرفته است. از آنجایی که پیمودن این راه بدون آگاهی از وضعیت شهرها در طی م سیر امکانپذیر نخواهد بود، سنجش میزان دستیابی به اهداف توسعه پایدار در دستور کار دولت ها قارر گرفته است. سنجش میزان پیشرفت پایداری در شهرها از دو بعد اصلی محتوایی و فرایندی قابل بررسی است. بعد محتوایی شامل متغیرهایی است که بر نتیجه نهایی سیاست ها تأثیر می گذارند و شامل سنجش شاخص های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی توسعه پایدار می شوند. در مقابل بعد فرایندی شامل ابزار، روشها و فرایندهای مختلفی است که برای دستیابی به سیاست های توسعه پایدار م ورد استفاده قرار میگیرند و به عنوان پشتیبان و محرک توسعه پایدار محسوب می شوند. هدف تحقیق حاضر علاوه بر تبیین نظری و تشریح رابطه توسعه پایدار با سرمایه اجتماعی، سرمایه نهادی و ظرفیت سازی توسعه پایدار، ارزیابی و مقایسه شاخص های بعد فرایندی توسعه پایدار در شهر شیراز بوده است. تکنیکهای اصلی مورد استفاده برای گردآوری داده ها، مصاحبه با مدیران و کارشناسان و استفاده از پرسشنامه، و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آماراستنباطی و آزمون معنادار میانگین ها و همچنین از روش توصیفی و کیفی استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان دهنده معنای متغیرهای سرمایه اجتماعی، سرمایه نهادی و ظرفیت سازی در مراکز شهر شیراز بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، سرمایه اجتماعی ، سرمایه نهادی ، ظرفیت سازی