الگوهای پایدار معماری سنتی ایران در ساختمانهای بلند مرتبه (مطالعه موردی: برج های مسکونی شهرک آپادانا)

رشد شتابان و بی رویه جمعیت در شهرهای بزرگ و به تبع، نیاز به مسکن در سطحی وسیع از یک سو و نیز جلوگیری از گسترش افقی شهرها از سوی دیگر احداث ساختمانهای بلند را به عنوان راه حلی در مقابله مسئله زمین ضروری ساخته است. ا مروزه اساس بسیاری از طرح های شهری این است که با افزایش تراکم و احداث ساختمانهای بلند تا آنجا که ممکن است از سطح زیربنای همکف کاسته تا بتوان جمعیت بیشتری رااسکان داده و از زمین آیاد، برای فضای سبز عمومی و خدمات مورد نیاز و نیز استفاده بهینه از تأسیسات زیربنایی شهری استفاده نمود. با این هدف در حال حاضر در کلان شهرهایی چون تهران شاهد رشد و گسترش روزافزون ساختمانهای بلند بر عرصه خود می باشیم و این در شرایطی است که ضوابط و مقررات کنترل کننده ای در این زمینه وجود ندارد. بررسی های انجام شده در مورد ساختمانهای بلند ساخته شده در سطح شهر تهران حاکی از وجود مسائل و مشکلات عدیده ای در تعداد قابل توجهی از آنهاست که این امر خود معلول عدم رعایت ضوابط و مقررات ساخت این بناها و همچنین عدم توجه به معاری و فرهنگ مردم ساکن در آنهاست. لذا برای نیل دستیابی به این هدف با استفاده از روش توصیفی- پیمایشی (پرسشنامه) و با نگرش به میزان رضایتمندی ساکنین با توجه به اصول طراحی این اسختمان ها و عدم توجه به معماری اسلامی- ایرانی از 50 خانوار ساکن در این ساختمانها بصورت نمونه گیی تصادفی پرسشنامه ای تهیه گردید و در نهایت با تحلیل آنا به چند فاکتور اصلی از عوامل مؤثر در الگوی معماری ایرانی اسلامی دست یافتیم.

کلیدواژه ها:

ساختمان های بلند ، حریم ، حجاب ، درون گرائی ، معماری ایرانی