جنبه های معماری مسیرهای پیاده با تأکید بر مناسب سازی برای معلولین (مطالعه موردی: شهر جلفا)

شبکه ارتباطی در هر شهر، عامل ارتباطی تمامی فضاهای شهری است و پیاده رو جزء اصلی شبکه معابر شهری و کارکردهای اصلی آن دسترسی، خرید، مکث و توقف، پیاده روی و تفریح می باشد. پیاده روی قدیمی ترین و طبیعی ترین شکل حرکت در شهر است. بخشی از هر سفر درون شهری به صورت پیاده انجام می شود. انسان به عنوان موجودی اجتماعی همواره درصدد برقراری ارتباط با محیط اطراف خود است و این ارتباط از طریق حضور در محیط، دسترسی و انجام فعالیت های حیاتی میسر می شود. در واقع، دسترسی شرط لازم انجام فعالیت های انسانی بوده و از این طریق انسان فرصت حضور در عرصه های مختلف زندگی و بازدهی اقتصادی و اجتماعی را خواهد داشت. در نتیجه باعث ایجاد حس هویت و صمیمیت در فضای شهری می شود. از طرفی توانایی های فیزیکی انسان به عنوان موجودی زنده دائماً در حال تغییر تحول است. معلولیت های حسی و حرکتی انسان از جمله صدمات ناشی از حوادث محیطی، کهولت سنی، انواع بیماریها جزو عوامل کاهش دهنده توان فیزیکی محسوب می شوند. کاهش توانایی فیزیکی به نوبه خود در حرکت اختلال و نارسایی ایجاد می کند و این مورد باعث می شود که افراد فاقد توانایی حرکتی یا با توانایی حرکتی محدود، همچون سایر شهروندان سالم، قادر به تحرک و بهره برداری از امکانات محیطی نباشند. عدم حضور انسان معلول در محیط موجب دوری درصدی از افراد جامعه از حوضه طبیعی فعالیت ها و عدم امکان مشارکت در روند طبیعی زندگی شهری است درنتیجه این افراد مصرف کننده محسوب شده و بر نرخ سرباری جامعه می افزایند. اینامر نمودی از یک جامعه ناسالم بوده و به عدم تعادل منجر خواهد شد. در این پژوهش سعی خواهد شد، استانداردهای رایج برای معلولین در پیاده روها را با وضع موجود مورد نقد و بررسی قرار داده و پس از بررسی اجمالی استانداردهای هر یک از عناصر شهری به تطبیق آنها با وضع موجود در سطح شهر جلفا بپردازیم.

کلیدواژه ها:

عابر پیاده ، پیاده رو ، معلولان ، استانداردها ، معماری ، مقیاس انسانی