کشاورزی زیستی گامی به سوی توسعه پایدار

بسیاری از تحقیقات نشان داده اند که سیستم کشاورزی متداول یا مرسوم با کاربرد بی رویه نهاده های شیمیایی، نه تنها منابع طبیعی را دچار تحلیل کرده بلکه پس مانده های ناشی از آن باعث نابودی محیط زیست می شود. تاکنون راهبردهای متفاوتی برای حل مسایل کشاورزی متداول مطرح شده است که از آن جمله می توان به کشاورزی ارگانیک (زیستی) اشاره کرد. کشاورزی زیستی (ارگانیک)، یک سیستم تولید است که از مصرف کودهای معدنی مصنوعی، مواد شیمیایی، تنظیم کننده های رشد و افزودنی های خوراک دام اجتناب می ورزد و از روش هایی همانند تناوب زراعی، استفاده از بقایایی گیاهی و کودهای دامی، تناوب با بقولات، پسمانده های آلی و کنترل بیولوژیک برای حذف و تعادل استفاده می کند. این نوع کشاورزی دلالت بر زنده بودن دارد و مزرعه را به عنوان موجودی زنده تلقی می کند که در آن تمام اجزای تشکیل دهنده ی آن بر یکدیگر اثر متقابل می گذارند. هدف اصلی این روش ایجاد نظام تولیدی است که بین خاک، گیاه، حیوان و انسان یک تعامل مناسب و سازنده ایجاد نماید. کشاورزی ارگانیک به دنبال عملیاتی است که استفاده از مواد شیمیایی را به صفر تقلیل دهد و در آن همه عملیات کشاورزی با پیش فرض عدم استفاده از مواد شیمیایی مصنوعی بنا نهاده شده است. هدف از این مقاله مروری بر تبیین و تحلیل نظام کشاورزی زیستی (ارگانیک) و بررسی رابطه آن با کشاورزی پایدار و تاثیر آن بر سلامت محیط زیست می باشد. نتایج بررسی منابع مورد استفاده نشان می دهد که کشاورزی زیستی در جهت پایداری و سلامت محیط زیست حرکت کرده و زمینه های لازم را برای رسیدن به توسعه پایدار کشاورزی فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

کشاورزی ارگانیک (زیستی) ، توسعه پایدار