مدیریت بحران راهکاری در جهت کاهش آسیب‌پذیری بافت فرسوده شهری (نمونه موردی: بررسی بافت فرسوده شهر کرمانشاه محله فیض‌آباد )

روند توسعه و نوگرایی در عرصه گسترش شهرها در اطراف هسته مرکزی بافت شهری که روزگاری جزء مکان‌های با هویت و سامان‌مند باتوجه به نیازهای زمان خود بوده شکل گرفته است، این مکانها در اثر تحولات در شیوه‌های زندگی شهری و شهر‌سازی‌های نوین از گردونه پیشرفت عقب مانده و منجر به از رونق افتادن هسته‌های مرکزی شهرها که امروزه از آنها با عنوان بافت فرسوده یاد می‌گردد، شده است. این عدم توجه سامانه‌ای و عقب‌ماندگی توسعه در بافت‌های فرسوده شهری باعث از بین رفتن رونق زندگی و کم‌توانایی در خدمات‌رسانی دستگاه‌های متولی خدمات شهری در این بافت‌ها از دغدغه‌های مدیران شهری، علی‌الخصوص در هنگام وقوع بحران می‌باشد، بافت‌های فرسوده شهری که در مقیاس‌های بسیار کوچک و اغلب در هسته‌های مرکزی شهرها و یا به عبارت دیگر پاره شهر مرکزی قرار گرفته‌اند، قطعاً از لحاظ شبکه معبر و استحکام بناها دچار مشکلات عدیده‌ای هستند که این مشکلات در هنگام وقوع بحران باعث عدم توان صحیح در خدمات‌رسانی و بروز لطمات جدی در بافت خواهد بود، این امر می‌ طلبد که با نگاهی نوین و پرطمطراق به بحث اصلاح شبکه‌های شهری و معاماری این بافت‌ها بنگریم تا بتوان در هنگام وقوع حادثه، بحران را مدیریت نمود و خدمات‌رسانی را تسهیل گرداند، این پژوهش که حاصل مطالعات کتابخانه‌ای و تحقیقات میدانی در بافت فرسوده شهر کرمانشاه می‌باشد، به روش تحلیلی - توصیفی قصد در معرفی و ارائه تفاسیر مختلف از بافت فرسوده داشته و به بیان مشکلات خدمات‌رسانی در حال و در زمان وقوع در بخشی از بافت فرسوده شهر کرمانشاه (محله فیض‌آباد) می‌پردازد و در پایان با تجزیه و تحلیل داده‌ها، هدف در ارائه راهکارهایی جهت اصلاح شبکه شهری در بافت فرسوده با رویکردی قابل تعمیم و کالی نهاده که مقصد، مدیریت و کاهش آسیب به مردم ساکن در بافت فرسوده در هنگام وقوع بحران می‌باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، بحران ، بافت فرسوده ، بافت شهری ، آسیب‌پذیری