تعیین الگوی بهینه کشت با اهداف توسعه پایدار و زیست محیطی در بخش کشاورزی (مطالعه موردی: محصولات زراعی شهرستان نجف آباد)

شرط زیربنایی توسعه، رشد تولیدات ملی است که این امر خود در گروه بهره برداری از ظرفیت های اقتصادی در ابعاد ملی و منطقه ای می باشد. بخش کشارزی در کشورهای در حال توسعه می تواند همچون کشورهای توسعه یافته بعنوان یک نیروی محرک موجب شکوفایی اقتصادی گردد. نظریه های توسعه ی اقتصادی بیان می کنند که زمانی می توان به توسعه پایدار دست یافت که بخش کشاورزی به عنوان موتور محرک اقتصاد ملی در بالاترین سطح کارایی خود قرار داشته باشد. از سوی دیگر فعالیت کشاورزی می تواند تأثیرات جانبی زیست محیطی را به همراه داشته باشد. بسیاری از تحلیل های اقتصادی تنها بر روی افزایش رفاه اقتصادی کشاورزان تأکید می کنند بدون اینکه به مسائل زیست محیطی توجهی داشته باشند. از این رو می توان گ فت یک مدیر همه سونگر و ک ارآمد، در زمینه انتخاب فعالیت های کشاورزی باید چندین هدف اعم از اقتصادی و زیست محیطی را در نظر داشته باشد. در پژوهش حاضر به منظور تعیین الگوی بهینه کشت در اراضی زراعی شهرستان نجف آباد واقع در زیرحوزه آبریز زاینده رود استان اصفهان، هدفهای متعددی نظیر افزایش بازده ناخالص برنامه ای محصولات، کاهش میزان مصرف آب، کودهای شیمیایی و سموم شیمیایی مدنظر قرار گرفت. پس از جمع آوری و پردازش داده های مورد نیاز از منابع گوناگون و مدل سازی، اهداف و مسئله پژوهش به کمک رهیافت چند معیاری برنامه ریزی آرمانی برای منطقه تدوین و به کمک بسته نرم افزاری win Qsb حل گردید. نتایج تحقیق نشان داد که می توان با استفاده از مدل برنامه ریزی آرمانی، به همه اهداف مورد نظر دست یافت و شرایط الگوی کشت را بهبود بخشید همچنین در الگوی بهینه از منابع و نهاده ها به نحو مطلوبتری بهره برداری می گردد.

کلیدواژه ها:

الگوی بهینه کشت ، برنامه ریزی آزمانی ، توسعه پایدار ، محیط زیست ، اصفهان