ارزیابی کیفی و کمی تناسب اراضی به روش منطق فازی برای تولید محصول سیب زمینی در منطقه شهر کیان شهرکرد و بررسی تأثیر مدیریت بر عملکرد آن

مطالعات تناسب اراضی، مقایسه خوصیات اراضی با نیازهای تیپ های بهره وری از اراضی در اراضی کشاورزی و انتخاب بهترین تیپ های بهره وری از اراضی برای کشت می باشند. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی کارایی منطق فازی برای پیش بینی عملکرد سیب زمینی در منطقه شهر کیان شهرکرد، استان چهارمحال و بختیاری و بررسی تأثیر مدیریت بر عملکرد آن می باشد. مراحل کلی محصول سبی زمنی در منطقه است. خصوصیات و کیفیت مؤثر بر سیب زمینی شامل خصوصیات اقلیمی و عوامل مربوط به خاک شامل ESP, PH, EC، درصد رس، سیلت، شن، ذرات درشت و کربنات کلسیم معادل می باشند. برای ارزیابی اقلیم از اطلاعات اقلیمی ایستگاه سینوپتیک شهرکرد استفاده گردید. ارزیابی تناسب کیفی اراضی به دو روش بولین و فازی انجام شد. همچنین با استفاده از پارامترهای اقلیمی، تولید پتانسیل محصول تعیین و ارزیابی ک می نیز به روش بولین انجام شد. برای محاسبه درجه های عضویت از توابع عضویت زنگوله ای استفاده گردید. پارامترهای مربوط به شکل این توابع به معادلاتی با ضرایب قابل تغییر تبدیل شدند و بهترین ضریب براساس ضرایب تبیین نهایی مدل انتخاب گردید. مقایسه نتایج ارزیابی به دو روش فازی و بولین از طریق مقایسه ضریب تبیین معادلات رگرسیونی بین شاخص اراضی و تولید مشاهده شده انجام گرفت. ضریب تبیین برای م دل بولین و کاربری سیب زمینی برابر با 0/64 و برای مدل فازی 0/89 به دست آمد. ن تایج نشان داد که ارزیابی تناسب اراضی به روش منطق فازی، کارایی بالاتری نسبت به روش مبتنی بر منطق بولین دارد. علت پائین بودن ضریب تبیین در هر دو روش فازی و بولین، این است که عملکرد زارع فقط به شاخص زمین بستگی ندارد بلکه عواملی مثل م دیریت نیز در این ارتباط نقش دارد و پیش بنیی می شود که اگر سطح مدیریت ارتقاء یابد باعث افزایش همبستگی بین شاخص اراضی و عملکرد زارعین گردد.