تحلیلی از وضعیت دسترسی به پارک های همسایگی در شهر تهران

ﻳﻜﻲ از موارد ﻣﻬﻢ و پیچیده برای برنامه ریزان شهری آگاهی از وضعیت واقعی مناطق و نواحی شهری است. میزان دقت و صحت مطالعات وضع موجود بدون شک منجر به ارائه طرح‌ها و برنامه های کارا و مناسب با محل می‌شود. یکی از انواع برنامه‌ریزی در سیستم مدیریت شهرها، برنامه ریزی اولویتی است. هدف اصلی این مقاله تعیین اولویت های بهبود وضعیت دسترسی به پارک های درون شهری در سطح پارک های همسایگی و نیز به چالش کشیدن مفهوم سرانه و استاندارد‌های مطرح در زمینه برنامه‌ریزی فضای سبز است. ﻃﻲ اﻳﻦ ﻓﺮآﻳﻨﺪ اﺑﺘﺪا وضعیت سرانه های پارک ها همسایگی را در مناطق 22 گانه شهری مورد بررسی قرار دادیم، در مرحله بعد تحلیلی از وضعیت دسترسی به پارک-های شهری را با استفاده از نرم افزار ARC GIS ارائه شده است. این تحلیل بر اساس مدل بافرینگ صورت گرفته که نتایج آن حاکی از این است که از حیث شعاع دسترسی و میزان مساحت پارک‌های همسایگی، نوعی بی عدالتی فضایی در مناطق 22 گانه تهران به چشم می‌خورد که پیشنهاد می‌شود در مکان‌یابی پارک‌ها به مرکزیت و پخش پارک‌های شهری توجه ویژه‌ای داشته باشند و مناطق دارای تراکم جمعیت از سرانه فضای سبز بیشتری برخوردار شوند. علاوه بر این پارک های همسایگی در مقایسه با دیگر سطوح پارک های درون شهری وضعیت بسیار نامناسبی دارند که بایستی در اولویت بهبود قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

استاندارد ها و سرانه های فضای سبز ، پارک های همسایگی ، دسترسی ، ﺳﻴﺴﺘﻢ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﻲ ، ﻣﺠﻤﻮﻋه‌ی شهری تهران