تاثیر طبیعت در شکل گیری کهن الگوهای زیستی معماری ایران

انسان موجودی است که کاملا ازطبیعت نقش می پذیرد و مقلد اوست.اوبا فراگیری از طبیعت اقدام به ساخت درطبیعت می کند.درحقیقت ریشه ومبنای تمام اقدامات بشری درطبیعت است وبراین اساس تمامی نوآوری های بشر چیزی به جز کشف گوشه ای ازطبیعت نمی باشد. طبیعت گرایی ومیل به سازگاری با طبیعت از روزگارکهن درمعماری محلی رایج وآشکاربوده ومعماری ایرانی نیزاز دیرباز به آن توجه داشته ورابطه مسالمت آمیز با طبیعت را به صورت سنتی حفظ می کرده اند . درحقیقت آنرا با معماری خودطوری عجین می ساختندکه نمی توان به راستی بیان کردکه این معماری است دردل طبیعت یا طبیعت است دردل یک معماری کالبدی و محسوس شده. دراین مقاله سعی شده است بابه تصویرکشیدن نمونه معماری مسکونی موجودی سازگار با طبیعت وبررسی رابطه بین آنها(خانه و طبیعت) و نحوه تاثیرآن برزندگی ودرنهایت چگونگی شکل دهی این عوامل به معماری انسانی به این نتیجه کلی تر برسیم که همواره رابطه ناگسستنی ودوجانبه ای میان انسان وطبیعت وجودداردکه معماری بدون هماهنگی برقراری ارتباط بااین دوغیرممکن وناپایدار خواهد بود.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری سازگار ، رابطه ، انسان