ساختارها و فرهنگ در توسعه های شهری توسعه های محله ای و باززنده سازی بافت های فرسوده شهر تهران (بررسی موردی محلات عودلاجان، خانی آباد و شوش)

انتخاب روش ها و رویکردهای مواجهه با موضوع توسعه محلات به خصوص بافت های تاریخی و فرسوده نیازمندتوجه به نیاز های محیطی و دلالت های زمینه ای و فرهنگی حاکم بر ساختارهای سازنده و ساختارهای فعلی حاکم بر مناطق شهری مورد مداخله است. در واقع شناسایی ساختارهای سازنده فضاهای شهری و فرهنگ های قومی و زیستی حاکم بر آن ها در زمان شکل گیری رهیافتی برای درک معانی حاکم بر این محلات و تعلقات حسی و منظر اجتماعی متصور از آنها می باشد، و البته تغییر این ساختارها و تفوق ساختارهای جدید در مداخلات شهری از دلایل اصلی به حاشیه رفتن این مناطق در نظام ساختاری و عملکردی توسعه شهرها و هر چه کم رنگ شدن معانی فضایی در فرهنگ اجتماعی ساکنان قدیم و جدید آنها ، و متاثر از آن فرسودگی اجتماعی و کالبدی این مناطق می باشد. به علاوه باید توجه داشت که در یک قرن اخیر سرعت تغییر و تحولات فرهنگی همانند ساختارها ی کالبدی و اجتم اعی افزایش چشمگیری داشته است و همین امر باعث عدم همخوانی سرعت تحولات با ظرفیت پدیده ها گشته است . بر همین اساس به منظور پیش برد رویکردی ساختاری و فرهنگی ، لزوم نگرش یه شهر و محلات آن به عنوان یک پدیده زنده و پویا – از نظر فرهنگی و انسانشناختی و در عین حال یک ساختار جامع کالبدی و اجتماعی دارای اهمیت ویژه ای است. مقاله حاضر بر آن است تا به بررسی ساختارهای سازنده سه محله عودلاجان، خانی آباد و شوش در روند شکلگیری و توسعه شهر تهران پرداخته و پیشنهاد رویکردی مبتنی بر باززنده سازی ساختارهای قدیم در تلفیق با ساختارهای جدید را در یک بستر فرهنگی تکثرگرا ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، ساختار ، محله ، بافت فرسوده ، شهر ، تهران