اثر بخشی درمان وجودگرا و مذهب محور بر افزایش امید به زندگی افراد معلول با معلولیت ناشی از حوادث

معلولیت علی الخصوص اگر ناشی از حوادث طبیعی باشد نه تنها امری مذموم نیست بلکه امری پذیرفته شده نیز است. نکته اساسی نحوه برخورد دیگر افراد با معلولان ناشی از حوادث و نکته دیگر کنار آمدن فرد معلول با موضوع معلولیت است. معلولان در هر جامعه ای یاد می گیرند که چگونه با معلولیت خویش برخورد کنند و با آن کنار بیایند. شواهد بسیاری وجود دارد که نشان می دهد افراد جامعه وقتی دچار آسیبی می شوند، ناخودآگاه به موضوعات مذهبی حداقل برای آرام کردن خود متوسل می شوند. شواهدی هم وجود دارد که نشان می دهد که بسیاری نیز به موضوعات صرفا علمی مراجعه می کنند. این مطالعه به دنبال آن است که تاثیر درمان وجودگرا و مذهب محور را در افزایش امید به زندگی افراد معلول ناشی از حوادث بررسی کند. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مراجعانی است که در سال ۱۳۹۴ به مراکز توانبخشی معلولین بهزیستی استان قم مراجعه کرده اند که با روش تصادفی ساده ۳۰ نفر از آنان به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. پس از تعیین نمونه پژوهش و مشخص شدن گروه های کنترل و آزمایش، در مرحله پیش آزمون پرسشنامه اضطراب بدنی شناختی و رفتاری لرر و وولفلک (SCBAI) و پرسشنامه امید به زندگی میلر بر روی هر دو گروه اجرا شده، سپس هر دو گروه آزمایش به صورت جداگانه تحت آموزش درمان وجودی و مذهب محور قرار گرفتند. بر اساس یافته های بدست آمده درمان وجودگرا و مذهب محور بر افزایش امید به زندگی افراد معلول با معلولیت ناشی از حوادث موثر می باشد.

کلیدواژه ها:

درمان وجودگرا ، درمان مذهب محور ، امید به زندگی