واکاوی ناسازگاری صورت و ساختار در معماری پساساختارگرا

معماری پساساختارگرا، به مثابه بازتابی از گفتمان فلسفی دی کانستراکشن، با زیر سوال بردن بنیادهای ساختارگرایی، رابطه سنتی میان «صورت» و «ساختار» را دچار بحران کرده است. این پژوهش با عنوان «واکاوی فرهنگی سازه ای از ناسازگاری صورت و ساختار در معماری پساساختارگرا»، با روشی تحلیلی-توصیفی و با استناد به منابع کتابخانه ای در حوزه های فلسفه، فرهنگ، هنر و معماری، به بررسی شکاف عمیق میان بیان های ظاهری (صورت) و منطق سازه ای (ساختار) در آثار این جریان می پردازد. در این راستا، نحوهی انحراف عمدی از اصول کلاسیک مانند تقارن، هماهنگی و ثبات توسط چهره هایی چون پیتر آیزنمن، فرانک گری و دانیل لیبسکیند مورد تامل قرار می گیرد. همزمان، این مقاله با بهره گیری از نظرات منتقدان، به نقد فرهنگی-سازه ای این گرایش می پردازد و نشان می دهد که چگونه الزامات فیزیکی سازه — از جمله قوانین مکانیک نیوتنی و الزامات پایداری — به عنوان عواملی مانع در برابر تحقق بی قید و بند ایده های فرم گرایانهی پساساختارگرا عمل می کنند. یافته ها بیانگر آن است که هرچند این جریان با تکیه بر مفهوم «کنونیت» و گسست از سنت، فرم هایی ناآشنا و نو ایجاد می کند، اما این رویکرد با چالش هایی همراه است؛ از جمله دشواری های اجرایی، فقدان انسجام هویتی، بی توجهی به نیازهای کاربری و پیامدهای نامطلوب فرهنگی-اجتماعی. در نهایت، این پژوهش استدلال می کند که ناسازگاری میان صورت و ساختار در معماری پساساختارگرا صرفا یک مسئلهی فرمی نیست، بلکه بازتابی است از تعارض بنیادین میان آرمان های فلسفی سیال و محدودیت های جهان فیزیکی و سازه ای که هر ساختمان در آن جای می گیرد.

کلیدواژه ها:

معماری پساساختارگرایی ، ساختار ، فلسفه فرهنگی ، مهندسی سازه ، فرم