معماری فضاهای ارتباطی در جهان های جدید خوانشی

گسترش خواندن در نمایشگرها و زیست جهان های دیجیتال، الگوهای توجه، حضور و عمق پردازش خوانش را دگرگون کرده است. پژوهش حاضر تلاش می کند با رویکردی میان رشته ای در چارچوب نظری فضا محور و تفکیک سه سطح خوانش در فضای هژمونیک، فضای مقاومت و فضای میانجی و با روش تحلیل نظری اسنادی از مسیر بازخوانی انتقادی ادبیات میان رشته ای خواندن و فناوری و همچنین قیاس کیفیت خوانش در ابزارهای مختلف چاپی - کاغذی و دیجیتال - الکترونیکی، به بررسی تاثیر تغییر فضاهای خوانش و تحول فناوری بر کیفیت خوانش ناشی از میزان غوطه وری مخاطب در این فضاها بپردازد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که معماری فضاهای خوانشی دیجیتال از رهگذر شیوه طراحی روایت های تعاملی، بر عمق غوطه وری کاربران این فضاها اثر مستقیم دارد. به طور خاص، نتایج پژوهش حاکی از آن است که در فرایند خوانش دیجیتال، فضاهای میانجی با تقویت حس حضور و تعامل دوسویه، می توانند کیفیت خوانش را ارتقا دهند، هرچند این مزیت در کنار چالش های شناختی خاص این فضاها باید موردتوجه قرار گیرد تا کیفیت مشارکت خواننده در خوانش بالا رود. این تقویت تعامل می تواند از مسیر هدایت فضاهای میانجی و مهار عوامل تنش در کیفیت خوانش میسر شود.

کلیدواژه ها:

رسانه ، خوانش ، فضاهای میانجی ، روایت تعاملی ، غوطه وری