دیجیتال سازی و بهبود مدیریت ریسک در میراث فرهنگی: رویکردی نوین با استفاده از فناوریهای هوشمند

میراث فرهنگی به عنوان حافظه جمعی، بشر به طور فزاینده ای در معرض تهدیدات طبیعی و انسانی قرار دارد. رویکردهای سنتی مدیریت ریسک که اغلب واکنشی و متکی بر مستندات کاغذی و ارزیابیهای چشمی هستند برای حفاظت از این میراث گرانبها در قرن بیست و یکم ناکافی میباشند. این مقاله با هدف پرکردن این شکاف یک چارچوب نوین و یکپارچه را پیشنهاد میدهد که از قدرت دیجیتال سازی و فناوریهای هوشمند برای تحول مدیریت ریسک استفاده می کند. هسته مرکزی این چارچوب، ایجاد یک دوقلوی دیجیتال «پویا از اثر تاریخی فرهنگی است که با استفاده از تکنیکهایی مانند اسکن لیزری سه بعدی و مدلسازی اطلاعات ساختمان ایجاد می شود. این مقاله نشان میدهد که چگونه این هسته دیجیتال میتواند با فناوریهایی مانند اینترنت اشیاء (IoT) برای پایش، بلادرنگ هوش مصنوعی (AI) برای پیشبینی ریسک و تحلیل دادهها پهپادها برای ارزیابی خسارت و واقعیت افزوده (AR) و مجازی (VR) برای آموزش و پشتیبانی از عملیات نجات یکپارچه شود. کاربرد این چارچوب در دو مطالعه موردی مفهومی زلزله) برای یک کاروانسرای تاریخی و تهدید نظامی برای یک (موزه مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان میدهند که این رویکرد میتواند دقت سرعت و ایمنی مدیریت بحران را در تمامی مراحل چرخه آن پیشگیری، آمادگی، پاسخ و بازیابی به طور چشمگیری بهبود بخشد و تصمیمگیری را از حالت شهودی به حالت داده محور تبدیل کند. در نهایت، مقاله به بحث درباره مزایا چالشهای پیاده سازی از جمله هزینه و نیاز به تخصص میان رشته ای و مسیرهای تحقیقاتی آینده میپردازد.

کلیدواژه ها:

میراث فرهنگی ، مدیریت ریسک ، دیجیتال سازی ، دوقلوی دیجیتال ، فناوریهای هوشمند ، اینترنت اشیاء (IoT) ، هوش مصنوعی