جایگاه شاگرد پروری در علوم تربیتی

شاگردپروری، یکی از مفاهیم بنیادین و ریشه دار در نظام تعلیم و تربیت اسلامی است که به معنای تربیت همه جانبه علمی، اخلاقی و معنوی شاگردان با هدف رشد فکری، معرفتی و هویتی آنان تعریف می شود. در این نگاه، معلم صرفا نقش انتقال دهنده دانش را ندارد، بلکه راهنمای رشد علمی، الگویی اخلاقی و هدایت گر مسیر تربیت شاگردان است. شاگردپروری فراتر از آموزش، شامل ایجاد انگیزه، ارتقاء روحیه پژوهش، کشف استعدادها، و فراهم سازی زمینه رشد درونی متربیان است. این مقاله با هدف تبیین جایگاه شاگرد پروری در علوم تربیتی، با رویکردی توصیفی تحلیلی به بررسی مبانی، اصول و روش های شاگردپروری در سیره سه شخصیت شاخص: امام صادق (ع)، امام خمینی (ره) و بانو امین (ره) می پردازد. در این سیره ها، شاگردپروری تلفیقی از علم و اخلاق، تعهد و تفکر، هدایت و آزادی فکری است. تحلیل این الگوها نشان می دهد که برای تحقق شاگردپروری موفق، وجود مربیانی جامع، اخلاق مدار و دغدغه مند لازم است. الگوهای بررسی شده می توانند مبنایی برای بازاندیشی در نظام تربیت معلم در نظام آموزشی معاصر قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

تربیت ، شاگرد پروری ، اصول تربیتی ، روش های اخلاقی