شاگردپروری و استاد محوری، الگوی آموزش دوسویه

چکیده پژوهش حاضر با هدف تبیین و تحلیل الگوی «شاگردپروری و استادمحوری» به عنوان الگویی موثر در آموزش دوسویه انجام شده است. در این الگو، رابطه میان استاد و شاگرد فراتر از انتقال صرف دانش علمی است و ابعاد مختلفی چون رشد فکری، اخلاقی، شخصیتی و اجتماعی فراگیر را دربر می گیرد. ضرورت این مطالعه از آنجا ناشی می شود که در بسیاری از نظام های آموزشی امروزی، رابطه ی استاد و شاگرد به تعاملات سطحی و صرفا آموزشی محدود شده و جنبه های تربیتی عمیق آن مورد غفلت قرار گرفته است. بازنگری در الگوی ارتباط دوسویه میان استاد و شاگرد می تواند زمینه ساز ارتقای معنادار کیفیت آموزش گردد. این تحقیق با رویکرد تحلیل محتوای کیفی و با بهره گیری از منابع اسلامی به ویژه آموزه های نهج البلاغه و نیز نظریات نوین آموزشی، به بررسی ابعاد گوناگون این الگو پرداخته است. یافته ها حاکی از آن است که شاگردپروری مبتنی بر استادمحوری، با تکیه بر تعامل فعال، الگودهی عملی و تربیت تدریجی، ظرفیت آن را دارد که به الگویی بومی و کارآمد برای آموزش عالی ایران در شرایط تحولات جهانی تبدیل شود و به بهبود کیفیت فرایندهای یاددهی-یادگیری در نظام آموزشی بینجامد.

کلیدواژه ها:

شاگردپروری ، استاد محوری ، آموزش دوسویه ، الگوی آموزشی مشارکتی