بررسی عملکردی کاربرد پلیمرها و نانوکامپوزیتهای پلیمری در فرآیند ازدیاد برداشت نفت: مروری بر چالشها و چشم اندازها

رشد روزافزون تقاضای جهانی در برابر افت تولید از مخازن بالغ به ناترازی عرضه و تقاضای انرژی منجر شده است؛ شرایطی که موجب شده توسعه و به کارگیری روشهای پیشرفته ازدیاد برداشت نفت اهمیت ویژه ای پیدا کند. یکی از روش های مرسوم ازدیاد برداشت روش شیمیایی است. در میان روش های شیمیایی نیز تزریق پلیمر به عنوان روشی موثر برای بهبود نسبت تحرک سیال و افزایش راندمان جابه جایی شناخته می شود. پلی اکریل آمید هیدرولیز شده یکی از رایج ترین پلیمر صنعتی در این حوزه است، اما عملکرد آن در شرایط دما و شوری بالا به شدت محدود می شود؛ تخریب حرارتی، شکست زنجیره و افت ویسکوزیته از چالش های پیش روی این ماده هستند. برای غلبه بر چالش های پلیمرهای خالص، نانوکامپوزیتهای پلیمری توسعه یافته اند. افزودن نانوذراتی مانند سیلیکا و اکسیدهای فلزی به پلیمرها باعث بهبود خواص رئولوژیکی، افزایش پایداری حرارتی و کاهش جذب سطحی پلیمرها بر روی سنگ مخزن می شود. مطالعات آزمایشگاهی و مدل سازی ها نیز نشان داده اند که این ترکیبات می توانند راندمان بازیافت را در مخازن افزایش داده و نسبت به پلیمرهای خالص عملکرد بهتری از خود نشان دهند. همچنین توجه به نانوکامپوزیتهای سبز و پلیمرهای زیست پایه به عنوان راهکاری پایدار و دوستدار محیط زیست رو به افزایش است که نه تنها در کاربردهای صنعتی بلکه در راستای حفاظت از محیط زیست و کاهش اثرات منفی زیست محیطی نیز گام های موثری برداشته می شود. بر این اساس هدف این پژوهش، مروری بررسی عملکرد پلیمرها و نانوکامپوزیتهای پلیمری در فرآیند ازدیاد برداشت نفت، مرور چالش ها در شرایط دما و شوری بالا و ترسیم چشم انداز آینده در کاربرد صنعتی آنهاست.

کلیدواژه ها:

ازدیاد برداشت ، عملکرد پلیمر ، نانو کامپوزیتهای پلیمری ، پایداری حرارتی ، مقاومت به شوری