تحلیلی بر وضعیت بلندمرتبه سازی در مناطق شمال شهر اصفهان بر اساس شاخص های توسعه پایدار

مقدمه: بلند مرتبه سازی به عنوان ابزاری برای مهار توسعه شهری مطرح شده است اما برخورد انتزاعی به این ابزار، تبعات منفی اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، کالبدی، زیست محیطی و سیاسی – مدیریتی را به همراه داشته است. پژوهش حاضر به وضعیت بلند مرتبه سازی در مناطق شمالی شهر اصفهان بر اساس شاخص های توسعه پایدار برای رسیدن به ساختمان های بلند پایدار می پردازد. روش: پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی-تحلیلی می باشد. اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه و میدانی به کمک ابزار پرسش نامه گرداوری شده است. جامعه آماری پژوهش شامل متخصصین حوزه مربوطه در مناطق شمالی اصفهان یعنی مناطق: ۷، ۸، ۱۰، ۱۲ و ۱۴ می باشد که به روش تصادفی ساده و به صورت دلفی دو مرحله ای، ۷۵ نفر (سهم هر منطقه ۱۵ نفر) به عنوان حجم نمونه انتخاب گردید. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون های آماری تی تک نمونه ای، رگرسیون گام به گام و تکنیک تصمیم گیری Swara مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج تحقیق نشان داد بلندمرتبه سازی در تمامی مناطق شمالی شهر اصفهان در شاخص های پایداری شهری وضعیت مطلوبی ندارند. به گونه ای که منطقه ۸ در سطح اول وضغیت و منطقه ۱۴ در سطح آخر قرار دارد. از طرفی دیگر مولفه کالبدی-زیرساختی با بتای ۴۴۳/۰ بیشترین تاثیر را بر پایدار کردن بلندمرتبه سازی دارد. همپچنین مولفه مدیریتی با وزن نهائی ۲۷۹/۰ در جایگاه اول و مولفه اجتماعی و فرهنگی با وزن ۱۳۷/۰ دارای کمترین وزن و در جایگاه آخر قرار گرفته است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصله می توان گفت مدیریت شهری نقش به سزایی در بلندمرتبه سازی در زمینه ساخت و ساز و نظارت و ...دارد

کلیدواژه ها:

بلندمرتبه سازی ، مناطق شمالی ، توسعه پایدار ، شهر اصفهان