نقش صفویان در گسترش و نهادینه کردن زبان و ادبیات فارسی

حکومت صفویان با تاجگذاری شاه اسماعیل صفوی در سال ۹۰۷ه ق در ایران آغاز شد و با حمله محمود افغان و کشته شدن سلطان حسین به پایان رسید. صفویان نزدیک به چهار و نیم سده (۱۱۳۵-۷۰۰ه ق) حکمروایی کرده اند که بخشی از این دوران (۹۰۷-۷۰۰ ه ق) حکومت روحانی و رهبری طریقت (اردبیل) بوده و بیشتر آن مربوط (۱۱۳۵-۹۰۷ه ق) به حکمرانی و پادشاهی ایشان بوده است. زبان فارسی زبان رسمی و ملی مردم و دولت ایران بوده است و علیرغم آنکه زبان محاوره دربار ترکی آذری بوده، حکام صفوی در جهت حفظ و تثبیت زبان فارسی به عنوان زبان رسمی کشور و زبان عمومی مردم ایران تلاش داشته اند. در دوران حکومت صفویان هم زبان و ادبیات فارسی با فراز و نشیبهای زیادی همراه بود. دیدگاه هایی طرح شده که اغلب از انحطاط، ضعف و انزوای زبان و ادب فارسی در این دوره سخن میگوید؛ اما دوره مورد نظر آنچنان که گفته، انحطاط از دیدگاه ادبی نبوده بلکه با گسترش زبان فارسی در خارج از مرزهای ایران در دربار گورکانیان هند و بلاد- روم وحمایت آنان از شاعران و نویسندگان ایرانی آثار بسیار ارزشمند و گران سنگی پدید آمده است. هدف و مقصود از انجام این مقاله بررسی وضعیت زبان و ادبیات فارسی در ایران گسترش و رواج آن در خارج از مرزهای این سرزمین و آگاهی از آثار آمده در این دوران تاریخی میباشد.

کلیدواژه ها:

صفویان ، شعر ، نثر