تحلیل اصل صلاحیت سرزمینی در حقوق جزای افغانستان

صلاحیت درون مرزی یا اصل صلاحیت سرزمینی که به آن صلاحیت مبتنی بر خاک نیز گفته می شود، کهن ترین و مهم ترین اصل در تعیین صلاحیت جزایی به شمار می رود. بر پایه این صلاحیت، حکومت برای رسیدگی به رفتار مجرمانه با محوریت مکان ارتکاب، تمام یا بخشی از آن جرم مشخص می شود. با پذیرش اصل مذکور ادله اثبات جرم آسان تر بررسی و ارزیابی می شود، جنبه ارعابی و بازدارندگی حقوق جزا بیشتر و بهتر تامین می گردد و اقتدار و استقلال حکومت نیز محفوظ می ماند. مقاله حاضر به بررسی و مطالعه اصل صلاحیت سرزمینی در حقوق جزا افغانستان می پردازد. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی از خلال اسناد و مدارک تهیه و تدوین شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که حقوق جزای افغانستان اصل صلاحیت سرزمینی را در کنار سه صلاحیت شخصی فعال و منفعل و صلاحیت واقعی و صلاحیت جهانی پذیرفته است، با این تفاوت که اصل صلاحیت سرزمینی به عنوان صلاحیت اصلی و سایر صلاحیت ها به عنوان صلاحیت های مکمل مطرح شده است. کد جزای افغانستان مصوب ۱۳۹۶ علاوه بر ارائه تعریف از سرزمین و روشن ساختن مصادیق آن، ارتکاب بخشی از جرم در قلمرو آبی، خاکی و هوایی افغانستان را در صلاحیت محاکم و قوانین افغانستان می داند.

کلیدواژه ها:

صلاحیت سرزمینی ، قلمرو کشور ، محل ارتکاب جرم ، نتایج اصل سرزمین بودن ، حقوق جزای افغانستان