بازشناسی مولفه های سبک عکاسی آزاده اخلاقی

بسیاری از هنرمندان عکاسی معاصر ایران با به چالش کشیدن مرزهای میان واقعیت و بازنمایی همچون آزاده اخلاقی، از عکاسی به عنوان ابزاری برای بازتاب نقدهای اجتماعی و فرهنگی بهره می گیرند. این پژوهش به بررسی مولفه های عکاسی صحنه پردازی شده در قالب واکاوی سبک عکاسی آزاده اخلاقی می پردازد. ماهیت این پژوهش کاربردی و نوع آن توصیفی-تحلیلی است. گردآوری اطلاعات با روش کتابخانه ای و تحلیل از نوع کیفی است. این پژوهش نشان می دهد که آزاده اخلاقی در آثار بازسازی شده اش با رویکردی آگاهانه به سراغ بازنمایی واقعیت رفته است، اما نه واقعیتی صرفا مستند و عینی بلکه واقعیتی عاطفی تاریخی و بینامتنی او با بازسازی لحظه هایی که یا از آنها تصویری موجود نیست یا روایت غالب تصویریشان یکسویه بوده به گونه ای واقعیت را بازآفرینی می کند. این بازآفرینی در عین وفاداری به داده های تاریخی با مولفه هایی همچون نور، ژست، ترکیب بندی و حتی سکوت یا نگاه شخصیت ها لایه های احساسی و اخلاقی تازه ای به آن لحظه ها می بخشد. اخلاقی به بازنمایی واقعیت از منظری می پردازد که میان ثبت، بازسازی و تاویل حرکت می کند. او نه تنها تصویری از یک واقعیت گذشته می سازد بلکه مخاطب را به تجربه دوباره آن واقعیت دعوت می کند. بازنمایی واقعیت در آثار او فرآیندی است از بازخوانی انتقادی و شاعرانه تاریخ نه صرفا ثبت آن. مفهوم «واقعیت» در عکاسی مفهومی پیچیده چندلایه و به شدت وابسته به زمینه است. در آثار آزاده اخلاقی، این پیچیدگی مفهوم واقعیت به خوبی دیده می شود. گونه های مختلف واقعیت در این عکس ها عبارت اند از نخست واقعیت تاریخی که در انتخاب لحظه ها و شخصیت های معاصر بازتاب می یابد، دوم واقعیت بازسازی شده که از تلفیق سند و تخیل هنری پدید آمده و مرز میان مستند و بازآفرینی را به چالش می کشد، سوم واقعیت عاطفی که از طریق نگاه ها، سکوت ها و بدنیت سوژه ها تجربه زیسته را احضار می کند، چهارم واقعیت نمادین که از سطح رویداد فراتر می رود و به معنای استعاری بدل می شود.

کلیدواژه ها:

عکاسی صحنه پردازی ، بازنمایی واقعیت ، آزاده اخلاقی