نقش معلمان و والدین در تشخیص زودهنگام اختلالات یادگیری در کودکان دبستانی

اختلالات یادگیری یکی از شایعترین چالشهای دوران دبستان است که بی توجهی به آن می تواند تبعات جبران ناپذیری بر رشد تحصیلی، عاطفی و اجتماعی دانش آموزان برجای گذارد. در این مقاله نقش دو قطب اصلی زیست آموزشی کودکان یعنی معلمان و والدین در فرآیند تشخیص زودهنگام اختلالات یادگیری به صورت جامع و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های مطالعات نشان می دهد که شناسایی به هنگام نشانه های اختلالات یادگیری همکاری مستمر و هدفمند میان مدرسه و خانواده را طلب می کند. معلمان به علت آشنایی دقیق با معیارهای پیشرفت تحصیلی و مشاهده تعاملات دانش آموزان در محیط رسمی، می توانند نخستین علائم را در عملکرد درسی، رفتاری و اجتماعی کودکان رصد کنند. در سوی دیگر والدین با حضور فعال در امور روزمره فرزند خویش، نشانه های شناختی، عاطفی یا حتی جسمانی را که گاه از دید معلم پنهان می ماند زودتر دریابند. مقاله حاضر ضمن تبیین اهمیت گفت وگوی منظم و بازخوردهای دوسویه بین مدرسه و خانه، به بررسی موانع فرهنگی آموزشی و ارتباطی همکاری مشترک پرداخته و راهکارهای عملی برای ارتقای مشارکت والدین و معلمان در این حوزه پیشنهاد می دهد. خلق سازوکارهای شفاف ارتباطی، آموزش های تکمیلی، تشکیل تیم های بین رشته ای و به کارگیری فناوری های جدید از جمله عواملی دانسته شده اند که می توانند روند شناسایی را تسهیل کرده و اثربخشی مداخلات آموزشی و روان شناختی را افزایش دهند. در انتها تاکید می شود که تضمین موفقیت تحصیلی و سلامت روان کودکان مبتلا به اختلالات یادگیری نیازمند گسترش و تقویت همکاری آگاهانه و موثر میان معلمان و والدین در کلیه مراحل رشد آموزشی و تربیتی است.