رابطه خودپایی با خودکارآمدی در دانش آموزان دوره اول متوسطه

این پژوهش با هدف بررسی رابطه خودپایی با خودکارآمدی دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اصفهان انجام شد. روش، پژوهش همبستگی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری است که به منظور تحلیل و تبیین روابط پیچیده میان متغیرها به کار رفته است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه در سه ماهه آخر سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود که با استفاده از نمونه گیری هدفمند در دسترس ۲۰۰ نفر به عنوان حجم نمونه اولیه انتخاب شدند. به دلیل احتمال کاهش تعداد پاسخ دهندگان تعداد ۲۲۰ پرسشنامه توزیع شد تا در نهایت تحلیل بر روی داده های کامل انجام پذیرد. ابزارهای گردآوری اطلاعات شامل مقیاس خودپایی اشنایدر (۱۹۷۴) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی بودند که از اعتبار و پایایی مناسبی برخوردارند. دادههای گردآوری شده پس از تایید صحت و کفایت به کمک نرم افزارهای SPSS نسخه ۲۴ و PLS-Smart نسخه ۲-۳ و بر اساس تحلیل معادلات ساختاری تحلیل شدند تحلیلهای صورت گرفته نشان داد که بین خودپایی و خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد p۰/۰۵ این بدان معناست که متغیر مذکور به طور مستقیم به افزایش سطح خودکارآمدی در دانش آموزان کمک می.کند ،بنابراین مدیران و مسئولان آموزشی میتوانند با برنامه ریزی و تدوین طرحهای آموزشی و مشاوره ای هدفمند مهارتهای خودپایی را تقویت کرده و به خودکارآمدی دانش آموزان اهمیت بیشتری دهند این اقدامات ضمن ارتقای سلامت روانی دانش آموزان زمینه ساز افزایش کارآمدی آنان در مواجهه با چالشهای مختلف تحصیلی و اجتماعی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

خودپایی ، خودکارآمدی ، دوره اول متوسطه ، دانش آموزان دختر ، شهر اصفهان