اثربخشی آموزش مبتنی بر واقعیت درمانی بر طلاق عاطفی زوجین نابارور

هدف از این پژوهش تعیین اثر بخشی آموزش مبتنی بر واقعیت درمانی بر طلاق عاطفی زوجین نابارور در شهر اصفهان. این مطالعه به صورت نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی زوجین نابارور در اصفهان در سه ماهه اول سال ۱۴۰۴ بود که ۳۰ زوج به صورت هدفمند انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. روش پژوهش شامل اجرای ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش واقعیت درمانی گلاسر (۲۰۱۰) به صورت هفتگی بود که فقط بر روی گروه آزمایش انجام گردید و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن (۲۰۰۸) جمع آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل دادهها ابتدا طبیعی بودن توزیع متغیرهای کمی با آزمون کولموگروف-اسمیرنوف بررسی شد و سپس با بهرهگیری از آمار توصیفی و تحلیل کواریانس تک متغیری و چندمتغیری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ انجام شد. یافتهها نشان داد که آموزش مبتنی بر واقعیت درمانی توانسته است تاثیر چشمگیری بر کاهش طلاق عاطفی داشته باشد به گونه ای که میزان تغییرات طلاق عاطفی پس از مداخله برابر با ۸۴.۱ درصد بوده و تفاوت معنیداری بین گروه آزمایش و کنترل مشاهده شد (۰.۰۰۱>p). بنابراین میتوان گفت که آموزش مبتنی بر واقعیت درمانی در کاهش طلاق عاطفی زوجین نلبارور موثر بوده و میتواند به عنوان یک راهکار موثر درمانی در بهبود روابط زوجین مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر واقعیت درمانی ، طلاق عاطفی زوجین ، نابارور ، شهر اصفهان