تحلیل نقش سیستم اطلاعات جغرافیایی درمدیریت و سازماندهی فضایی– مکانی

عدم توجه به توانها و استعدادهای انسانی و جغرافیایی در برنامه ریزی منطقه ای (استانی) در طی چندین برنامه توسعه گذشته باعث بروز نابرابری های فضایی - مکانی زیادی شده است. با توجه به این که هدف برنامه ریزی فضایی (آمایش سرزمین)، توزیع و سازمانیابی انسان و فعالیت ها در سطح کشور متناسب با استعدادهای آنها است ، تا با بررسی و مطالعه ویژگی های کلی فضای ملی و بازیافت استعدادها و قابلیت های مناطق ، راه حل مناسبی را برای تنظیم رابطه بین انسان، فضا و فعالیت ها ارائه نماید. از آنجا که ساماندهی فضایی ذاتاً در برگیرنده ماهیت فضایی- مکانی است، به ابزارهایی نیاز دارد تا بتواند با بهره مندی از پایگاه داده های فضایی و آماری تحلیلهای مناسبی را جهت تحقق آرمانهایش فراهم نماید. فناوریهای نوین اطلاعات و ارتباطات در این زمینه از جایگاه ویژ ه ای برخوردارند که از بین آنها سیستم اطلاعات جغرافیایی به دلیل نگاه یکپارچه به ماهیت فضایی - مکانی و تلفیق داده های کمی- کیفی اهمیت خاصی دارد. به همین دلیل در تحقیق حاضر سعی شده ا ست تا قابلیتهای GIS و کاربردهای آن را در مدیریت بهینه فضای ملی با نگرش آمایش سرزمین بررسی شود و به این سوال پاسخ دهد که: آیا با توجه بروز نابرابری های فضایی- مکانی گسترده در سطح کشور، می توان با استفاده از GIS در راستای تعادل فضایی حرکت نمود؟ در این مطالعه روش شناسی توصیفی - تحلیلی به منظور پاسخگویی به این سوال مدنظر است.

کلیدواژه ها:

سازمان فضایی - مکانی ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، آمایش سرزمین