تاثیر جنگ بر معاهدات مرزی از دیدگاههای سنتی و مدرن

در تفکر سنتی حقوق بین الملل، تنها اصل مهمی که درباره جنگ وجود داشت، مربوط به چگونگی آغاز جنگ بود و لازم بود که طرف شروع کننده جنگ آن را به طور رسمی و صریح به طرف مقابل اعلام نماید این رویه از اهمیت بالایی در حقوق بین الملل سنتی برخوردار بود. گروسیوس هلندی جنگها را به دو نوع تقسیم میکرد ۱ جنگهای اعلامشده که قانونی جنگهای اعلام نشده که ضرورتا غیر قانونی تلقی نمی شدند. در تفکر سنتی اصل بر اهمیت جنگ گذاشته میشده و بروز جنگ و برقراری حالت جنگی از جلوههای عینی حقوق بین الملل کلاسیک محسوب می شد. اصل تغییر اساسی اوضاع و احوال در روابط طرفین مخاصمه، منجر به لغو تمام معاهدات بین دو کشور میگردید. در این رابطه تا قبل از جنگ جهانی دوم هیچ قاعده کلی در حقوق بینالملل قراردادی و حتی حقوق بین الملل عرفی وجود نداشت که دقیقا مشخص کند چه معاهداتی پس از وقوع جنگ دستخوش تغییر نمیشوند در اوایل قرن بیستم حقوقدانان بسیاری از جمله آن. پولیتیس ۱ به انکار قاعده لغو معاهدات در اثر جنگ که در آن زمان جا افتاده بود پرداختند و تلاش کردند تا این قاعده را تغییر دهند؛ تلاش این دسته از حقوقدانان راه به جایی نیافت و این قاعده حتی پس از جنگ جهانی اول نیز ادامه یافت. در معاهدات صلح ۱۹۱۹ و بعد از آن معاهدات ۱۹۴۷، قاعده لغو معاهدات در اثر جنگ پذیرفته شد و آن صحه گذاشته و بر شد. پولیتیس در گزارش خود به موسسه حقوق بین الملل در سال ۱۹۱۱ اعلام کرد جنگ فقط به طور موقت نظم بین المللی را مختل می سازد، بنابراین نمیتوان قائل به این شد که جنگ معاهدات را لغو می نماید. با وجود تلاش پولیتیس و بر دیگر حقوقدانان در خصوص عدم تاثیر جنگ معاهدات، این تلاشها راه به جایی نبرد و حتی این نظریه که جنگ منجر به لغو معاهدات نمیشود به تایید دیوان داوری بین المللی نیز رسید؛ اما در عمل جنگ بر تمام معاهدات و حتی معاهدات مرزی تاثیر داشت و منجر به لغو بعضی از آنها نیز میشد کلیپار کلود، ۱۳۶۸ ۴۸۶). پیمان کلوگ – بریان که بین وزرای خارجه آمریکا و فرانسه در سال ۱۹۲۸ به امضاء رسید جنگ را غیرقانونی اعلام کرد. از این تاریخ به بعد این تفکر در بین کشورها شکل گرفت که نباید از جنگ برای اهداف سیاسی و همچنین حل مشکلات استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

جنگ ، معاهدات مرزی و دیدگاههای سنتی و مدرن