تحلیل فقهی دیدگاه آیه الله خامنه ای درباره روایات جواز قرائت موسیقایی قرآن

مفهوم غناء و احکام فقهی مرتبط با آن در نگاشته های فقهی مربوط به بخش مکاسب محرمه قابل بازیابی است. یکی از فروعات فقهی مربوط به غناء کاربست آن در هنگام قرائت قرآن است. در این باره سه دسته روایات را می توان یافت که مفاد ظاهری برخی از آنها به بهره از غناء و ترجیع صوت در قرائت قرآن رهنمون است و مفاد شماری دیگر بیانگر نهی از ترجیع صوت در قرآن است. فقیهان در مواجهه با این روایات دیدگاه واحدی ندارند. این پژوهش با بهره از منابع کتابخانه ای و روش توصیفی-تحلیلی به دنبال تبیین این دیدگاه هاست. برای دست یافتن به این منظور ابتدا مفهوم غناء در دانش لغت و اصطلاح فقهی تبیین شده است. پس از دسته بندی روایات نیز ۴ رویکرد ذیل درباره این روایات از کلمات فقیهان اصطیاد شده است: تساقط همه روایات و رجوع به اصل عملی احتیاط، تساقط و رجوع به اصل عملی، برائت حمل روایات ناهیه بر کراهت و ترجیح روایات ناهیه به سبب مخالفت با عامه. در تمامی بخش ها دیدگاه های فقهی آیه الله العظمی خامنه ای در قامت یکی از فقیهان معاصر، مورد توجه ویژه قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

غناء ، نهی از ترجیع ، تحسین صوت ، تغنی به قرآن ، آیه الله خامنه ای