اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر یکپارچکی حسی بر کارکرد اجرایی(SI) و سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD)

اختلال بیش فعالی توام با نقص توجه یکی از اختلالات دوران کودکی با الگوی ثابت نقص توجه و بیش فعالی است که در حدود ۳ تا ۷ درصد کودکان مدارس ابتدایی در مرحله پیش از بلوغ از آن رنج می برند، یکی از مداخلات درمانی که به صورت گروهی قابلیت انجام دارد، الگوی درمانی یکپارچگی حسی است، بنابراین هدف این پژوهش بررسی اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر یکپارچکی حسی بر کارکرد اجرایی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال نقص توجه-بیش فعالی بود که از روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون استفاده شد. جامعه آماری کودکان ۸ تا ۱۰ ساله دارای اختلال نقص توجه بیش فعالی در سال ۱۳۹۸ بودند که به مراکز درمانی شهر تهران مراجعه کرده بودند. تعداد ۳۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند در دو گروه ۱۵ نفره تقسیم شدند. در این پژوهش از دو پرسشنامه درجه بندی رفتاری کارکردهای اجرایی (فرم والد) (Guy& et al, ۲۰۰۰) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی کودکان(Dokhanchi, ۱۹۹۸) و دوره بازی درمانی بر اساس طرح (Horwitz & Roset, ۲۰۰۷؛ Tabrizi & Esteki, ۲۰۱۲؛ Babaei, ۲۰۱۴) استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس انجام شد. یافته ها تاثیر بازی درمانی مبتنی بر یکپارچکی حسی بر کارکرد اجرایی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال نقص توجه-بیش فعالی را معنادار نشان داد. بنابراین می توان از بازی درمانی مبتنی بر یکپارچکی حسی برای بهبود کارکرد اجرایی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال نقص توجه-بیش فعالی بهره گرفت.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، یکپارچکی حسی ، کارکردهای اجرایی ، سازگاری اجتماعی ، کودکان دارای نقص توجه - بیش فعالی.