تاثیر خودتعیین گری بر رفتارهای تسهیل کننده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور با میانجی گری خوش-بینی تحصیلی در دانش آموزان دوره دوم دبستان

هدف این پژوهش تاثیر خودتعیین گری بر رفتارهای تسهیل کننده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور با میانجی گری خوش بینی تحصیلی در دانش آموزان دوره دوم دبستان بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و از نوع مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان (دوره دوم) دبستان شهرستان بروجرد در سال تحصیلی ۴۰۰- ۱۳۹۹ به تعداد ۱۶۰۰۰ بود که به صورت تصادفی خوشه ای تعداد ۴۵۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. داده های پژوهش به کمک پرسشنامه های رفتارهای تسهیل کننده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور (Salehzadeh & et al. ۲۰۱۷)، خودتعیین گری (Deci & Riyan. ۲۰۰۲) و خوش بینی تحصیلی (Tschannen-Moran & et al. ۲۰۱۳) گردید. داده ها با استفاده از روش تحلیل مسیر مورد تحلیل قرارگرفت. نتایج نشان داد که اثر مستقیم خودتعیین گری بر خوش بینی تحصیلی (۲۷/۰ = β، ۰۰۱/۰>p) و رفتارهای تسهیل کننده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور (۲۹/۰ = β، ۰۰۱/۰>p) معنادار است. همچنین اثر مستقیم خوش بینی تحصیلی (۳۵/۰= β، ۰۵/۰>p) بر رفتارهای تسهیل کننده سلامت معنادر است. ضریب مسیر غیر مستقیم بین خودتعیین گری و رفتارهای تسهیل کننده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور با نقش واسطه ای خوش بینی تحصیلی نیز معنادار است (۹۵/۰ = β، ۰۵/۰>p). با توجه داشتن به متغیرهای خودتعیین گری و خوش بینی تحصیلی می توان افزایش رفتارهای تسهیل کننده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور دانش آموزان را انتظار داشت.

کلیدواژه ها:

رفتارهای تسهیل کننده ، سبک زندگی تحصیلی ، سلامت محور ، خودتعیین گری ، خوش بینی تحصیلی ، دانش آموزان دوره دوم دبستان