دیدگاه ابن عربی در باب بازتاب اصل وحدت وجود بر ارزشمند شدن روابط اجتماعی انسانها

اندیشه «وحدت وجود» یکی از بنیادی ترین ارکان عرفان نظری ابن عربی است که بر یگانگی مطلق وجود و تجلی آن در صور گوناگون هستی تاکید دارد. این نگرش، نه تنها برداشتی عرفانی و الهیاتی از رابطه انسان با خداوند ارائه می دهد، بلکه می تواند به عنوان مدلی اخلاقی-اجتماعی نیز مورد استفاده قرار گیرد. پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی-تحلیلی به بررسی قابلیت های اندیشه وحدت وجود در ارتقای کیفیت روابط اجتماعی انسان ها می پردازد. بر مبنای این دیدگاه، همه موجودات، جلوههای گوناگون حقیقتی واحدند و همین وحدت ذاتی، پایه ای برای پذیرش دیگران، کاهش تعارض و گسترش تفاهم فراهم می آورد. این بینش می تواند مبنای ارزش هایی چون احترام به کرامت انسان، محبت بی قید، عدالت اجتماعی و همزیستی مسالمت آمیز در جامعه قرار گیرد. اندیشه ابن عربی با نفی مرزهای خشک میان خودی و غیرخودی، زمینه ای برای نوعی انسان گرایی معنوی فراهم می آورد که از دل عرفان اسلامی بر می خیزد. در دنیای امروز که با بحران هویت، خشونت و گسست های اجتماعی مواجه است، بازخوانی این اندیشه می تواند پاسخی موثر به نیاز بشر برای بازسازی روابط انسانی باشد. در نهایت، وحدت وجود می تواند به عنوان الگویی اخلاقی، پیونددهنده معرفت عرفانی و کنش اجتماعی تلقی شود.

کلیدواژه ها:

ابن عربی ، وحدت وجود ، روابط اجتماعی ، ارزشمندی