بررسی و مقایسه روش های سنجش جذب انرژی بتن های الیافی خودتراکم سبک و معمولی

بتن معمولی که از سیمان پرتلند و سنگدانه های طبیعی ساخته می شود دارای نقاط ضعفی است که تلاش برای بهبود آنها منجر به نوآوری در ساخت بتن های ویژه شده است. بتن خودتراکم با سهولت بالای اجرا و کاربرد در سازه های با آرماتور گذاری متراکم، بتن سبک دانه (که به علت وزن حجمی پائین منجر به کاهش بار زلزله وارد بر سازه می شود) و بتن الیافی (که به علت مشخصه کشل پذیری و جذب انرژی بالای خود کاربرد وسیعی در ساخت سازه های استراتژیک و مقاوم در برابر ضربه و بارهای دینامیکی را پیدا کرده است) نمونه های بارز این دستاوردها می باشند. با توجه به این امر که تاکنون روش های متعددی برای سنجش شکل پذیری یا جذب انرژی بتن ها پیشنهاد شده است، در اینمقاله روش های ASTM C-1609 و ASTM C1550-10a مربوط به سنجش شکل پذیری یا جذب انرژی بتن های الیافی با نمونه های الیافی بتن خودتراکم معمولی و سبک دانه سازه ای با درصدهای حجمی متفاوت الیاف مورد بررسی و مقایسه آزمایشگاهی قرار گرفته اند. نتایج بررسی ها نشان می دهد که روش ASTM C1550-10a دارای دقت بالا و عملکرد بهتر در سنجش جذب انرژی و طاقت بتن را دارد.

کلیدواژه ها:

بتن الیافی ، خودتراکمی ، جذب انرژی ، مقاومت برشی