استفاده از تکنیک های خلاقانه در تدریس ادبیات فارسی

تدریس ادبیات فارسی به عنوان یکی از مهم ترین عناصر هویت ساز و فرهنگ پرور در نظام آموزشی ایران، همواره نیازمند بازاندیشی در روش ها و تکنیک های آموزشی بوده است. در دهه های اخیر، با گسترش فناوری های نوین و تغییر نیازهای نسل جدید، به کارگیری تکنیک های خلاقانه در فرایند آموزش ادبیات، ضرورتی انکارناپذیر یافته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش و کارکرد تکنیک های خلاقانه همچون داستان گویی تعاملی، نمایش و تئاتر خلاق، کارگاه های گروهی، فناوری های چندرسانه ای و بازآفرینی متون ادبی در فرایند تدریس، به دنبال تبیین تاثیر این روش ها بر درک متون، پرورش تفکر انتقادی، تقویت مهارت های زبانی و افزایش مشارکت دانش آموزان است. این مقاله با مرور مبانی نظری، پژوهش های داخلی و خارجی و تحلیل چالش های موجود در روش های سنتی تدریس، نشان می دهد که بهره گیری از شیوه های خلاق می تواند به ایجاد انگیزه، ارتقای سطح یادگیری و نهادینه سازی علاقه به ادبیات فارسی کمک کند. در عین حال، محدودیت هایی همچون کمبود منابع، مقاومت نظام آموزشی در برابر تغییر و ضعف در آموزش ضمن خدمت معلمان، از جمله موانع اصلی تحقق این اهداف است. در پایان، پژوهش حاضر راهکارهایی همچون طراحی برنامه های آموزشی نوین، ارائه الگوهای عملی و تقویت جایگاه معلم به عنوان تسهیل گر خلاقیت را پیشنهاد می کند. یافته ها نشان می دهد که خلاقیت نه تنها یک ابزار جانبی، بلکه ضرورتی بنیادین برای پویایی تدریس ادبیات فارسی و پیوند آن با نیازهای واقعی نسل امروز است.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، خلاقیت ، تدریس ، نوآوری ، آموزش