ارزیابی زیست محیطی خور- خلیج موسی (خلیج فارس) براساس مدل تحلیل مدیریتی ماتریس SWOT و PASTAKIA

ارزشهای زیست محیطی خور/خلیج موسی و اهمیت اقتصادی-اجتماعی دو بندر استراتژیک ماهشهر و امام خمینی به لحاظ صنایع پتروشیمی و صادرات نفتی، موجب گردیداین پژوهش طی سالهای92-1390به منظور ارزیابی اثرات زیست محیطی ناشی از فعالیتهای توسعه ای ناحیه صنعتی و منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی،و ارائه راهکارهای مدیریت یکپارچه زیست محیطی انجام پذیرد. به همین منظور مطالعات گسترده میدانی(زمینی،دریایی،هوایی)،بازدیدوپایش های فصلی(جهت مستند سازی و نمونه برداری)وبررسی های آزمایشگاهی اجرا گردید. تجزیه و تحلیل داده ها و تفسیر و نمایش اطلاعات نیز با استفاده از مدلها و نرم افزارهای تخصصی (GIS, SWOT, PASTAKIA)انجام پذیرفت. خور- خلیج موسی شاخص ترین نمونه اکوسیستم ساحلی پهنه های گلی جزر و مدی است که در شمال غرب خلیج فارس (محدوده استان خوزستان) واقع شده است. بواسطه فرم منحصر بفردهیدرولوژیک، یکی ازگسترده ترین زیستگاههای ساحلی و بزرگترین شبکه شاخابه خورهای کشور را تشکیل می دهد.لذااز دیدگاه برنامه ریزی و مدیریت حفاطت زیستگاههای دریایی به واسطه تنوع زیستی و جوامع در حد آستانه تحمل اکولوژیک، گونه های در معرض خطر، حساسیت به آلاینده هاو کندی ترمیم آسیب های محیطی در گروه مناطق حساس و آسیب پدیر قراردارد.مجموعاتعداد 30 عنصر تاثیرگذار در چهار گروه فیزیکی-شیمیایی، اکوبیولوژیکی،اجتماعی-فرهنگی واقتصادی شناسایی گردیدند. نتایج ارزیابی متقابل و تحلیل ماتریس فعالیت های انسانی و فاکتورهای زیست محیطی مشخص نمود که خور-خلیج موسی از نوسانات فصلی پارامتریک محیط ساحلی–دریایی بر خوردار است. ولی علیرغم گستردگی تهدید ها و نقاط ضعف ناشی از آلودگی و تشدید بحرانهای آن، از نظر عوامل درونی دارای نقاط قوت قابل توجهی بوده و محیط زیست دریایی آن از نظر عوامل بیرونی دارای فرصت های زیادی جهت بازسازی و احیا زیستگاهی می باشد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی زیست محیطی ، زیستگاههای ساحلی ، خور موسی ، SWOT-PASTAKIA