همبستگی نگارگری و معماری در بازنمایی زن در عصر تیموری

نگارگری دوره تیموری، به ویژه آثار کمال الدین بهزاد، جلوه ای منحصربه فرد از همبستگی میان معماری و هنر تصویرسازی را به نمایش می گذارد. در این نگاره ها، زنان نه تنها به عنوان عناصر بصری بلکه به عنوان نمادهای اجتماعی و فرهنگی حضور دارند که پوشش و جایگاه آن ها بازتابی از ساختارهای معماری و اجتماعی زمان خود است. این پژوهش با هدف تحلیل رابطه میان فضای معماری و نحوه تصویرگری زنان در نگارگری های دوره تیموری انجام شده است. با استفاده از روش تحلیل محتوا و تطبیقی، فضاهای معماری و نمای زنان در این آثار مورد بررسی قرار گرفته تا ارتباطی روشن و دقیق میان این دو حوزه هنری کشف شود. نتایج نشان می دهد که ترکیب هماهنگ معماری و پوشش زنان در نگارگری های تیموری، بیانگر جایگاه ویژه زن در ساختار اجتماعی و فرهنگی آن دوره است.

کلیدواژه ها:

نگارگری ایرانی ، معماری دوره تیموری ، جایگاه زن ، پوشش زنان ، کمال الدین بهزاد ، هنر اسلامی