تحلیل تطبیقی روشهای تشخیصی و درمانی مبتنی بر رابط مغز و کامپیوتر(BCI) در بیماری های پارکینسون و آلزایمر

این مرور روایی به بررسی انتقادی کاربردهای تشخیصی و درمانی رابطهای مغز رایانه (CIS) در بیماریهای پارکینسون و آلزایمر، به عنوان دو اختلال شایع نورودژنراتیو، می پردازد. با برجسته سازی تحول BCIS از کشفیات اولیه EEG تا سامانه های پیشرفته حلقه بسته مقاله چارچوبهای بنیادی تلفیق کننده علوم اعصاب مهندسی و پزشکی بالینی را مورد توجه قرار می دهد. محورهای اصلی شامل مقایسه کارآمدی BCIs در تشخیص زودهنگام و مدیریت علائم است، به طوری که رویکردهای غیر تهاجمی مبتنی بر EEG عمدتا در توان بخشی شناختی بیماران آلزایمر سودمند بوده و تحریک عمقی مغز با مداخلات تهاجمی به کنترل علائم حرکتی در پارکینسون پیوند خورده است. ادغام هوش مصنوعی و یادگیری ماشین به عنوان محرکی برای ارتقای رمزگشایی سیگنال، شخصی سازی و افزایش پاسخ گویی دستگاه مورد تاکید قرار می گیرد. علی رغم پیشرفتهای فناورانه چالشهایی نظیر قابلیت اطمینان طولانی مدت دغدغه های اخلاقی پیرامون خودمختاری بیمار و نابرابری در دسترسی به این نوآوریها همچنان مطرح است مقاله بر اهمیت انطباقهای اختصاصی بیماری محور در چارچوب های میان رشته ای برای بهبود نتایج بالینی تاکید میکند. در پایان BCIS به عنوان ابزارهایی تحول آفرین توصیف میشوند که فراتر از روشهای متداول با فراهم سازی پایش عصبی بلادرنگ و درمانهای تعاملی عمل می کنند. مسیرهای پژوهشی آینده شامل بهینه سازی سامانه های دوسویه ارتقای زیست سازگاری تقویت همکاری میان رشته ای و تدوین دستورالعملهای اخلاقی جامع برای تحقق کامل ظرفیت BCIS در مراقبت از اختلالات نورودژنراتیو است.

کلیدواژه ها:

رابط مغز رایانه ، بیماری پارکینسون ، بیماری آلزایمر ، اختلالات نورودژنراتیو ، تحریک عمقی مغز