بررسی اثر قطر ایمپلنت و زاویه تابش اشعه بر تشخیص میکروگپ بین ایمپلنت و اباتمنت

مقدمه: در درمان های پروتزی متکی بر ایمپلنت، عدم وجود میکروگپ بین ایمپلنت و اباتمنت از فاکتورهای ضروری در موفقیت درمان است. بهترین روش برای تشخیص میکروگپ استفاده از رادیوگرافیهای دهانی پری اپیکال معرفی شده است. عوامل متعددی ممکن است بر قابلیت تشخیص گپ در رادیوگرافی موثر باشند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر احتمالی قطر ایمپلنت و زاویه تابش بر امکان تشخیص میکروگپ بین ایمپلنت-اباتمنت بود.مواد و روش ها: سه ایمپلنت نوعInternal Connection  Busan, Korea)  Dio UF,) با قطر ۳/۳، ۴ و ۵/۴ میلی متر انتخاب و اباتمنت های مستقیم مربوطه روی هرکدام بسته شد. با کمک سورویور این  مجموعه ها در بلوک های آکریلی به گونه ای نصب شدند که محور طولی آنها عمود بر افق باشد. نمونه ها برای هر ایمپلنت با سه وضعیت بدون گپ،  گپ ۵۰ µm و گپ ۱۰۰ µm بین ایمپلنت–اباتمنت تهیه شدند. برای ایجاد گپ ، نوار ماتریکس میلار ۵۰ µm (یک لایه برای فاصله ی ۵۰ µm و دو لایه برای µm ۱۰۰) بین اباتمنت و ایمپلنت قرار داده شد و اباتمنت ها با نیروی تورک توصیه شده توسط کارخانه بر روی ایمپلنت ها بسته شد. رادیوگرافیها با سه زاویه ی تابش عمود °۰، °۱۵+ و °۱۵- تهیه شدند. مجموع ۲۷ رادیوگرافی پری اپیکال دیجیتال توسط ۵ متخصص پروتزهای دندانی بررسی شد. تحلیل داده‎ ها با استفاده از آزمون دقیق فیشر انجام شد.یافته ها: درصد پاسخهای صحیح در مورد قطر ۳/۳ میلیمتر برابر با ۶/۶۶ درصد،  برای قطر ۴ میلیمتر، ۵/۵۵ درصد و برای قطر ۵/۴ میلیمتر، معادل ۶/۶۶ درصد بود. یافته ها نشان داد که تفاوت آماری معناداری بین قابلیت تشخیص میکروگپ ایمپلنت–اباتمنت در قطرهای مختلف ایمپلنت وجود نداشت (۹۹/۰رادیوگرافی پری اپیکال از نظر آماری تاثیری بر قابلیت تشخیص گپ ایمپلنت–اباتمنت ندارد.

کلیدواژه ها:

ایمپلنت های دندانی ، شکست ترمیم دندان ، رادیوگرافی پری اپیکال ، تفسیر تصاویر رادیوگرافی ، اباتمنت های دندانی