تعیین عوامل تاثیرگذار بر ناکارآمدی توسعه شهری و گسترش سکونت گاه های غیررسمی

در شرایط کنونی در رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری دو واژه اصلی توسعه شهری و گسترش شهری بیش از سایر واژه ها در متون علمی به چشم می خورند که در عین معناداری در تضاد کامل بایکدیگر هستند. اغلب شهرهای ایران در حال گسترش می باشند که وضعیت حریم آنها و گسترش مناطق و محلات شهر در نقشه قابل رویت است در حالیکه برای توسعه یافتگی شهرهای ایران شاخص ها و عوامل دیگری لزوم این امر می باشند که در حال حاضر موانعی پیش روی آن است و در ادامه بدان پرداخته شود. این تحقیق از لحاظ هدف کاربردی بوده و از لحاظ نوع کمی که از روش مدل معادلات ساختاری حداقل مربعات جزئی معادلات مربع جزئی PLS از آن استفاده شده است. و جامعه هدف آن تعداد ۲۰۱ نفر از دانشجویان و اساتید رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری به همراه فعالین و کارشناسان اجرایی در مدیریت شهری تهران می باشد. که برای این منظور پرسشنامه ای با ۴۵ گویه تهیه و طراحی شد که پس از تکمیل در نرم افزاری بانک داده ها برای خروجی بارگزاری شد. در نهایت پس از انجام محاسبات شاخص های تاثیرگذار مشخص گردید مدل طراحی شده ناکارآمدی شهری که در برگیرنده ۹ عامل اصلی می باشد که در مجموع با یکدیگر تشکیل یک مدل ساختارمند را نشان می دهند که هم از لحاظ پایایی و روایی مورد تائید واقع شده است. همچنین شاخص ها نشان دهنده آن است کل مدل برازش شده و ساختارمند بوده به نحوی که در فضای اطمینان ۹۵ درصد متغیرها از لحاظ ضرایب مسیر، بارهای عاملی و واریانس تبیین شده بدرستی یکدیگر را در ایجاد روابط خطی، مستقیم، معنادار و مثبت توضیح و توصیف می کنند.

کلیدواژه ها:

ناکارآمدی توسعه شهری ، سکونت گاه های غیر رسمی ، برنامه ریزی شهری ، حریم شهر ، طرح های شهرسازی