ارتقا کیفیت فضاهای مسکونی با ایجاد فضاهای باز و نیمه باز

با گسترش شهرها افزایش تراکم نگاه به مسکن به عنوان یک کالای اقتصادی در سالهای گذشته و گسترش آپارتمان، نشینی، الگوهای معماری مسکن تغییر یافته است. لذا روز به روز از مساحت و ابعاد خانه ها کاسته شده و فضاهای زندگی تبدیل به فضاهایی با مساحت کم، نور ناکافی، تهویه نامناسب شده اند که در آنها دیگر خبری از فضاهای باز و نیمه باز گذشته مانند، حیاط، ایوان و بهارخواب نیست؛ بلکه جای خود را به ساختمان های داده اند که در برخی از آنها شاید به زحمت بتوان روزنه ای به فضای بیرون از خانه پیدا کرد؛ که این خود سبب کاهش تنوع فضایی در خانه، حذف بخشی از کیفیت های فضایی و ویژگی های مورد نیاز ساکنین و ایجاد بحران های روانی و هویتی بسیاری برای آنها در جامعه مدرن گردید. هدف از این مقاله تبیین نقش و عملکرد فضای باز و نیمه باز در ایجاد مسکن مطلوب در معماری امروز و به تبع آن بهبود کیفیت فضاها در واحد مسکونی می باشد. در این پژوهش روش گردآوری اطلاعات به صورت مطالعات منابع کتابخانه ای و تحلیل محتوایی آنها بوده است و ماهیت آن از نوع کاربردی و به لحاظ روش تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که در طراحی مسکن آپارتمانی باید توجه ویژه ای به طراحی فضاهای باز و نیمه باز جهت ارتقای کیفیت زندگی و فضاهای واحد مسکونی صورت گیرد. سپس با توجه به نتایج حاصل از پژوهش به ارائه راهکارهایی برای طراحی فضاهای مذکور در مسکن می پردازیم.

کلیدواژه ها:

واحد مسکونی ، مسکن ، فضای باز و نیمه باز ، کیفیت فضا