بررسی تجمع فلزات سنگین نیکل و روی در عضله ی میگوی سفید هندی سواحل چابهار و مقایسه آن با استانداردهای جهانی

این مطالعه با هدف بررسی میزان تجمع زیستی فلزات سنگین روی (Zn) و نیکل (Ni) در عضله میگوی سفید هندی (Penaeus indicus) و مقایسه ی غلظت آن با استانداردهای جهانی است. پس از انجام مراحل آماده سازی و هضم نمونه ها، میزان فلزات سنگین مرود نظر توسط دستگاه جذب اتمی KONIK مدل WOMN300 اندازه گیری شد. میانگین غلظت فلز روی 27/128 و نیکل 16/27 میلی گرم بر کیلوگرم بدست آمد. نتایج آزمون توکی نشان داد که میانگین غلظت فلزات روی و نیکل در بین ایستگاههای مورد مطالعه از لحاظ آماری تفاوت معنی داری ندارد. غلظت فلز سنگین روی پایین تر از حد استانداردهای تعیین شده توسط سازمان WHO، FAO و USFDA بدست آمد، اما غلظت فلز سنگین نیکل بالاتر از استانداردهای مذکور بود. منشا آلودگی نیکل در این مطالعه طبیعی می باشد و مربوط به جنس رسوبات سواحل دریای عمان می باشد. مقادیر محاسبه شده برای میزان جذب روزانه فلز نیکل بالاتر از دوز استاندارد سازمان EPA می باشد که نشان می دهد مصرف یکبار در هفته از این میگو از نظر بهداشتی برای یک مصرف کننده بالغ می تواند اثرات مضری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

فلزات سنگین ، تجمع زیستی ، جذب روزانه ، میگوی سفید هندی ، سواحل دریای عمان