تدوین مدل ارتباطی کیفیت زندگی، ذهن آگاهی و شفقت به خود با میانجی-گری رفتارهای خودمراقبتی در بیماران دیالیزی

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تدوین مدل ارتباطی کیفیت زندگی، ذهن­آگاهی و شفقت به خود با میانجی­گری رفتارهای خودمراقبتی در بیماران بیماران دیالیزی بود. روش: روش این مطالعه توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش بیماران دیالیزی شهر کاشان از فروردین تا مرداد سال ۱۴۰۳ بودند. حجم نمونه بر اساس مدل کلاین (۲۰۲۳) و با روش نمونهگیری در دسترس ۳۰۰ نفر انتخاب شد. ابزار گردآوری داده­­های پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۲۰۰۴)، سیاهه ذهن ­آگاهی فرایبورگ والش و همکاران (۲۰۰۶)، فرم کوتاه مقیاس شفقت به خود رائس و همکاران (۲۰۱۱) و مقیاس تجربه توان خودمراقبتی کئرنی و فلیسچر (۱۹۷۹) بود. داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری تحلیل شد. نرم افزار تحلیل داده­ها برنامه SPSS و AMOS نسخه ۲۸ بود. یافته ها: یافتههای پژوهش نشان داد که اثرات مستقیم ذهنآگاهی (۵۱/۰=β و ۰۰۱/۰=sig) و شفقت به خود (۵۴/۰=β و ۰۰۱/۰=sig) بر کیفیت زندگی معنادار بود. همچنین نتایج نشان داد که رفتارهای خودمراقبتی در رابطه بین ذهن­آگاهی (۶۱/۰=β و ۰۰۱/۰=sig) و شفقت به خود (۵۲/۰=β و ۰۰۱/۰=sig) با کیفیت زندگی نقش میانجی و معنادار دارد. مدل نهایی پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود (۰۳/۰=RMSEA و ۰۵/۰>p). نتیجه گیری: با توجه به یافتههای این پژوهش و اهمیت نقش ذهنآگاهی و شفقت به خود در کیفیت زندگی بیماران دیالیزی استفاده از آموزش ذهن­آگاهی و درمان مبتنی بر شفقت به خود برای بهبود کیفیت زندگی در این بیماران پیشنهاد می­ شود.

کلیدواژه ها:

دیالیز ، ذهن آگاهی ، رفتارهای خودمراقبتی ، شفقت به خود ، کیفیت زندگی