بررسی ماهیت عقود نامعین از لحاظ لزوم یا جواز با نگاهی به قواعد عمومی قراردادها

عقود نامعین قراردادهایی هستند که در قوانین موضوعه به طور خاص تعریف یا شناسایی نشده اند اما بر اساس اصل آزادی قراردادها (ماده ۱۰ قانون مدنی (ایران و با رعایت قواعد عمومی قراردادها معتبر شناخته می شوند. این عقود از لحاظ لزوم و جواز، به تبع شرایط قرارداد و ماهیت توافقات میان طرفین تابع اصول حقوقی مختلفی هستند. در حقوق ایران اصل بر لزوم عقود است (ماده ۲۱۹ قانون مدنی)، مگر آنکه قانون یا توافق طرفین خلاف آن را تصریح کرده باشد. تحلیل عقود نامعین از لحاظ لزوم و جواز نیازمند بررسی عواملی چون نوع تعهدات، امکان فسخ یک جانبه، و اصول حسن نیت و انصاف است. در این راستا قواعد تکمیلی و تفسیری همچون تفسیر به نفع بقای قرارداد یا احترام به اراده آزاد طرفین نیز نقشی مهم ایفا می کنند.

کلیدواژه ها:

عقود نامعین ، اصل آزادی قراردادها ، لزوم و جواز ، ماده ۱۰ قانون مدنی ، ماهیت ، قرارداد حقوق مدنی ، قواعد تکمیلی