الگوی تعاملی پلیس با نسل زد: تحلیل تفاوت های رفتاری و انتظارات اجتماعی در چارچوب رویکرد آمیخته

ظهور نسل متولد دهه ۱۳۸۰ در ایران، با شاخص هایی همچون زیست دیجیتال محور، خودآگاهی هویتی، حساسیت به عدالت رویه ای و تمایل به تعاملات افقی، الگوهای سنتی ارتباط با نهادهای اقتدارمحور به ویژه پلیس را به چالش کشیده است. با وجود اهمیت این موضوع، در ادبیات داخلی کمتر به مفهوم سازی الگوهای تعاملی میان پلیس و نسل جدید پرداخته شده است. این پژوهش با هدف طراحی و اعتبارسنجی یک مدل مفهومی تعامل موثر میان پلیس و نسل Z، با بهره گیری از رویکرد آمیخته انجام شد. در بخش کیفی، داده های به دست آمده از مصاحبه های نیمه ساختاریافته با جوانان دهه ۸۰ و خبرگان انتظامی طی سه مرحله کدگذاری و با روش تحلیل مضمون بررسی گردید که حاصل آن ۱۱۳ کد پایه، ۱۸ مضمون سازمان دهنده و ۵ مضمون فراگیر بود. سپس بر اساس این یافته ها، پرسش نامه ای محقق ساخته طراحی و در بخش کمی میان ۲۱۰ جوان شهر بوشهر اجرا شد. داده ها با آزمون های نرمال بودن، t تک نمونه ای، فریدمن و مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) تحلیل گردید. نتایج پنج بعد کلیدی شامل ویژگی های رفتاری و انتظارات نسلی، چالش های فرهنگی و ادراکی، الزامات ساختاری و نهادی پلیس، راهبردهای اعتمادسازی و الزامات میدانی را به عنوان عوامل تعیین کننده تعامل موثر شناسایی کرد. مدل نهایی از برازش آماری مطلوب برخوردار بود و نشان داد تحقق تعامل پایدار، مستلزم گذار از چارچوب های اقتدارگرایانه به سمت رویکردهای مشارکت محور و پاسخگوست. این یافته ها ضمن ارائه چارچوبی مفهومی تازه، می تواند هم به غنای ادبیات علمی در حوزه تعامل نهادی کمک کند و هم در سطح کاربردی، مبنای سیاست گذاری، آموزش پلیس، ارتقای سرمایه اجتماعی و تقویت انسجام نسلی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

نسل دهه ۸۰ ، تعامل پلیس ، سرمایه اجتماعی ، تفاوت های نسلی ، انتظارات اجتماعی