مدل یابی علائم تحریک پذیری در کودکان با اختلال بی نظمی خلق اخلالگر: تاثیر تکانش گری والدین و نقش تعدیل گر سبک های فرزندپروری

این مطالعه با هدف مدل یابی علائم تحریک پذیری در کودکان مبتلا به اختلال بی نظمی خلق اخلالگر (DMDD) با تاکید بر نقش تکانش گری والدین و سبک های فرزندپروری انجام شد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی با روش مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) بود. جامعه آماری شامل ۲۵۰ کودک ۸ تا ۱۳ ساله مبتلا به DMDD و والدینشان در شهر شیراز بود که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های تکانش گری بارات (پاتون و همکاران (۱۹۹۵)، سبک های فرزندپروری بامریند (۱۹۷۲) و مقیاس تحریک پذیری کودکان (کریک و همکاران، (۲۰۰۶) جمع آوری شد. نتایج نشان داد تکانش گری والدین هم به صورت مستقیم (P=۰.۲۸) و هم غیرمستقیم از طریق سبک های فرزندپروری بر تحریک پذیری کودکان تاثیر دارد. سبک مستبدانه (P=۰.۴۷) و سهل گیرانه (P=۰.۳۱) به عنوان متغیرهای واسطه ای معنادار شناسایی شدند، در حالی که سبک مقتدرانه (P=۰.۳۹) نقش تعدیل گر داشت. این یافته ها بر اهمیت مداخلات خانواده محور در مدیریت DMDD تاکید می کنند.

کلیدواژه ها:

اختلال بی نظمی خلق اخلالگر ، تحریک پذیری تکانش گری ، والدین ، سبک های فرزندپروری